Ξέρεις έχεις χαθεί, το σπίτι πλέον σε βλέπει ελάχιστα
Δεν αναφέρομαι καν στη σχολή
Δεν ξέρω που γυρνάς, τι σκέφτεσαι, τι σε προβληματίζει, δε χαμογελάς, δε μου θυμίζεις πια παιδί, ίσως δε θα 'πρεπε
Ρίχνεις αλάτι στις πληγές σου, κάποτε στο 'χα πει πως κάποια μέρα θα σβήσουν οι αντοχές σου
Η υπομονή σου τέλειωσε κι η πίστη στους ανθρώπους μέρα με τη μέρα τείνει να θαφτεί
Κάποιος μου είπε πως σε είδε να κατηφορίζεις βιαστικά το δρόμο
Ήρθατε ώμο με ώμο μα δε γύρισες καν να κοιτάξεις
Πες μου που έχεις το μυαλό σου, περπατάς με σιγουριά στο πουθενά, δε σκέφτηκες ποτέ ν' αλλάξεις
Είσαι βάρος για τους φίλους σου, μίζερος για τους γύρω σου
Ως πότε ό,τι ανθίζει θα πεθαίνει μες στον κήπο σου
Αν συνεχίσεις με τις ίδιες τακτικές θα φύγουν όλοι ένας-ένας από δίπλα σου
Θυμάσαι που δεν είχες άνθρωπο για να μιλήσεις
Τώρα που υπάρχουν τόσοι, τώρα δε θα το εκτιμήσεις
Ξοδεύεις το παρόν σου ξεθάβοντας αναμνήσεις
Μόνος σου βάζεις εμπόδια στην πάρτη σου
Και πώς να προχωρήσεις μετά
Αφού γαμάς το κεφάλι σου με σκαλώματα
Αφού δε λες να σηκωθείς απ' τα παπλώματα
Αφού κρύβεις τα όμορφα λες κι είναι κόκκαλα
Ίσως να μη σε ξέρω και τόσο όσο νόμιζα
Καλή σου τύχη, δεν ξέρω αν θα τη χρειαστείς μα κράτα τη μήπως και κάτι τύχει
Ελπίζω να μπορέσει η σκέψη σου να ξεφύγει κι ο πόνος που νιώθεις σήμερα, αύριο να απαλύνει, το χρειάζεσαι
Να ξεκουράζεσαι και σταμάτα να αρπάζεσαι, εγώ νοιάζομαι για σένα, εσύ για μένα πόσο νοιάζεσαι
Βιάστηκες πολύ να μεγαλώσεις, τουλάχιστον να γεράσεις μη βιάζεσαι
Για πόσο θα κρύβεσαι ακόμα
Στην πλάτη φορτώνεις τα χρόνια
Ο χρόνος περνάει και δε συγχωρεί
Για πόσο θα κρύβεσαι ακόμα
Τα όνειρα λιώσαν σαν χιόνια
Μα θα φτιάχνω νέα όσο έχω ψυχή
Ξέρω, χάθηκα, πατάω σπίτι ελάχιστα, τη σχολή έχω χρόνια που την παράτησα
Δεν ψήνω να το κάνω αν ποτέ μου δεν το αγάπησα
Όσο για το χαμόγελο, δεν ξέρω αν με άφησε ή το άφησα
Οι άνθρωποι γίναν αλάτι στις πληγές μου, δεν ήξερα που φτάνουν οι αντοχές μου αλλά έμαθα
Κατάλαβα πως τα πάντα είναι σχετικά
Όταν γκρεμίστηκε ο όρος οικογένεια για πάντα
Στη μπάντα, δε σε βλέπω ούτε για να σε χαιρετήσω, ζορίστηκα τους τύπους να κρατήσω μα αυτό τέλειωσε
Η υπομονή είναι χιόνι κι η δικιά μου πλέον έλιωσε, δεν έχω χρόνο να του εξηγήσω, άμα δεν ένιωσε, τον πούλο
Αυτοί που τα σηκώνουνε θα μείνουνε, γράφω γι' αυτούς που όταν τους ρώταγανε μικρούς τι θε να γίνουνε
Αυτοί απαντούσαν ευτυχισμένοι, για τους άλλους δε μ' απασχολεί, είτε μείνουν είτε φύγουνε
Θυμάμαι πεντακάθαρα ποιος άκουγε στ' αλήθεια, θυμάμαι να ψάχνω σε λευκές σελίδες βοήθεια
Με θυμάμαι να 'μαι πεπεισμένος πως είμαι το πρόβλημα επειδή έτυχε να 'χω τρεις συμμαθητές αρχίδια
Γι'αυτό δεν ποντάρω σ' ακροατές
Γιατί κάποιοι χειροκροτάνε αυτά που χλευάζανε χθες
Έμαθα να στηρίζω ό,τι αγαπάω ατομικά, χάρισμα σου οι τάσεις κι οι επιτηδευμένες επαφές
Έχω μάθει χωρίς τύχη, ξέρουν οι τέσσερις τοίχοι, αυτό για 'μένα είναι παρακαταθήκη, όχι στίχοι
Κι αφού το έκρινα επικίνδυνο αν βγει και ακουστεί
Σημαίνει πως προτού καν βγει έχει πετύχει
Κι είμαι καλά, κι άμα δεν είμαι μη σε νοιάζει
Την παλεύω κι ας χάνομαι ακόμα όταν σκοτεινιάζει
Καμιά μέρα δεν είναι ίδια με την επόμενη κι ας μοιάζει, κρατήσου λίγο ακόμα, όπου να 'ναι χαράζει
Για πόσο θα κρύβεσαι ακόμα
Στην πλάτη φορτώνεις τα χρόνια
Ο χρόνος περνάει και δε συγχωρεί
Για πόσο θα κρύβεσαι ακόμα
Τα όνειρα λιώσαν σαν χιόνια
Μα θα φτιάχνω νέα όσο έχω ψυχή