Ο χρόνος μικρό παιδί που τρέχει Προσπερνά τα όνειρά μου Λιγοστεύει τα όριά μου Ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλάει Την ψυχή μου ταξιδεύει Μα ποτέ, ποτέ δε μου μιλάει Ο χρόνος αλήτης μες στην πόλη Στου κορμιού την αγωνία Ασελγεί με νοσταλγία Ο χρόνος που πια δε θυμάται Αν χαίρεται μαζί μου Η λυπάται Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει Πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές Σαν γράμμα στην πόρτα θα ρίξει Ελπίδες φτηνές, δανεικές Δυο λέξεις. Κι αυτές βιαστικές Ο χρόνος μπαλκόνι που πετάει Ο ουρανός δε το χωράει Κι ο αέρας το φυσάει Εκεί το γέλιο δε χορταίνεις Σαν έρχεσαι κοντά μου Και πάλι ξεμακραίνεις Ο χρόνος ηλιαχτίδα που περνάει Χαραμάδες τα όνειρά σου Για να βρει τη μυρωδιά σου Ο χρόνος που πια δε φοβάμαι Μόνο χαίρομαι μαζί του ή λυπάμαι Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει Πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές Σα γράμμα στην πόρτα θα ρίξει Ελπίδες φτηνές, δανεικές Δυο λέξεις. Κι αυτές βιαστικές