Άντρας δεν είναι, ούτε γυναίκα Ούτε μας έρχεται απ' τη Μέκκα Είναι παιδί μελαχρινό, μας έρχεται απ' τον ουρανό Κι έχει τα πλούτη του εδώ πέρα, στη γης και στον χρυσόν αέρα Κι έχει τα πλούτη του εδώ πέρα, στη γης και στον χρυσόν αέρα Έχει μια θάλασσα με φάρους που ανάβουν μόνο για τους γλάρους Έχει εκκλησιές που τις πηγαίνει όπου του λεν οι πικραμένοι Κι ένα λαγωνικό που πιάνει τις έγνοιες πάνω στο ταβάνι Κι ένα λαγωνικό που πιάνει τις έγνοιες πάνω στο ταβάνι Κανείς δεν ξέρει πώς τον λένε Μια του γελάνε, μια του κλαίνε Και πότε ζει, πότε πεθαίνει Πότε τους άλλους ανασταίνει Τις αλυσίδες όλες σπάει και μ' ανοιχτές φτερούγες πάει Τις αλυσίδες όλες σπάει και μ' ανοιχτές φτερούγες πάει