Er is een man laatst dood gegaan, die nog geen dag van zijn bestaan tevreden was maar dat begreep hij pas toen er geen weg terug meer was.
Vlak voor zijn dood pas kreeg hij spijt, van zo veel angst, verloren tijd en hij vertelde mij over de hel die hij zijn leven lang had meegemaakt.
Hij was nooit verliefd geweest. Zelden verwonderd.
Hij had nooit gegokt, dus hij was ook nooit bedonderd.
Om ergens te komen had ie lopen moeten leren.
Maar op weg naar zijn cariere leerde hij marcheren.
Hij is iets geworden wat hij... eigenlijk niet wilde.
Zijn wereld verstilde, geen diepgang, geen top.
Andere huilde, hmmm...
Danste of lachte.
Maar hij, hij stond te wachten.
En hij wist niet waarop.
Omdat het zo uitkwam is ook hij maar gaan trouwen.
Maar hij bleef dromen van vrouwen die hij nooit echt heeft gekust.
Hij zette zich af tegen zervers en helden, want dat gaf hem zelde ook maar één ogenblik rust.
En tegen zijn angst hielp geen een obligatie.
Geen polis, geen aandeel, geen bank dacht meer mee...
En aan het einde, hmmm...
Op zijn crematie waaide zijn rook zelfs nog met alle winden mee...
Hé, er is een man laatst dood gegaan, die nog geen dag van zijn bestaan tevreden was, maar dat begreep hij pas toen er geen weg terug meer was.