ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าน้ำตาฉันไหลออกมาตอนไหน
ฉันไม่รู้จริง ๆ จะห้ามน้ำตาไว้ได้อย่างไร
เช็ดเท่าไหร่ไม่เคยจางไป
ได้แต่ยืนและฟังที่เธอได้พูดไว้
เหมือนโลกหยุดทุก ๆ อย่าง
คำบางคำที่เธอฝากไว้ หัวใจฉันแทบสลาย
ว่าสุดท้าย เธอต้องไกล จากใจฉัน
เดินก็ยังเคยหกล้ม เจ็บเท่าไหร่ก็ยังทน
ใครคนนั้นคือฉันที่เธอห่วงใย ทุกครั้งใช่รึเปล่า
ปวดร้าวมาสักแค่ไหน เจ็บจนฉันได้เข้าใจ
น้ำตาไหลไม่เคยให้ใครได้เห็น นี่แหละที่ฉันเป็น
อดีตก็ยังเคยพ่ายแพ้ จากเข้มแข็งเคยอ่อนแอ
มีเพียงเธอที่คอยดูแลแค่ฉันทุกครั้งไม่เคยห่าง
เสียงดีดนิ้วปลุกฉันให้ตื่นทันใด
ใจที่อยู่ในฝันก็พลันสลาย
และโลกความจริงเข้ามาทักทาย
ฉันกลายเป็นคนที่พ่ายแพ้
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าน้ำตาฉันไหลออกมาตอนไหน
ฉันไม่รู้จริง ๆ จะห้ามน้ำตาไว้ได้อย่างไร
เช็ดเท่าไหร่ไม่เคยจางไป
ได้แต่ยืนและฟังที่เธอได้พูดไว้
เหมือนโลกหยุดทุก ๆ อย่าง
คำบางคำที่เธอฝากไว้ หัวใจฉันแทบสลาย
ว่าสุดท้าย เธอต้องไกล จากใจฉัน
เธอสะกดจิตฉันไว้ เธอสะกิดในหัวใจ
นานเท่าไหร่ฉันไม่เคยรู้ ยังคงยินดีให้เธอหลอก
เสียงดีดนิ้วปลุกฉันให้ตื่นทันใด
ใจที่อยู่ในฝันก็พลันสลาย
และโลกความจริงเข้ามาทักทาย
ฉันกลายเป็นคนที่พ่ายแพ้
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าน้ำตาฉันไหลออกมาตอนไหน
ฉันไม่รู้จริง ๆ จะห้ามน้ำตาไว้ได้อย่างไร
เช็ดเท่าไหร่ไม่เคยจางไป
ได้แต่ยืนและฟังที่เธอได้พูดไว้
เหมือนโลกหยุดทุก ๆ อย่าง
คำบางคำที่เธอฝากไว้ หัวใจฉันแทบสลาย
ว่าสุดท้าย เธอต้องไกล จากใจฉัน
♪
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าน้ำตาฉันไหลออกมาตอนไหน
ฉันไม่รู้จริง ๆ จะห้ามน้ำตาไว้ได้อย่างไร
เช็ดเท่าไหร่ไม่เคยจางไป
ได้แต่ยืนและฟังที่เธอได้พูดไว้
เหมือนโลกหยุดทุก ๆ อย่าง
คำบางคำที่เธอฝากไว้ หัวใจฉันแทบสลาย
ว่าสุดท้าย เธอต้องไกล จากใจฉัน (ฉันไม่รู้จริง ๆ)
ว่าน้ำตาฉันไหลออกมาตอนไหน
ฉันไม่รู้จริง ๆ จะห้ามน้ำตาไว้ได้อย่างไร
(ฉันไม่รู้จริง ๆ ฉันไม่รู้จริง ๆ ตื่นได้แล้ว)