ชีวิตเหมือนไร้ทางออก
หวั่นไหวเพราะไร้สติ
แค่ฉันและเธอคิดต่าง
ไม่ยอมรับไม่ฟังเสียงใคร
ความคิดบางครั้งบังตา
อาจมองไม่เห็นความจริง
แต่เราก็รู้ทุกสิ่ง
ที่จริงแล้วยังรักใช่ไหม
ฉันและเธอ
แค่เพียงมนุษย์ธรรมดา
ที่รักจะเป็นจะตาย
แต่เพียงคิด คนละทาง
ในวันที่ใจ
เป็นฟางอารมน์เป็นไฟ
ใครจะแพ้ชนะ
ถ้าจบอย่างนี้
ไม่มีความหมาย
ใช้สมองแค่นั้น
ไม่อาจยับยั้งความคิดสุดท้าย
ฉันและเธอต้องลองกลับหลัง
เดินย้อนคืนกลับไปวันที่รัก
ให้วันเวลาสร้างเราขึ้นใหม่
ใครจะแพ้ชนะ
ถ้าจบอย่างนี้
ไม่มีความหมาย
ใช้สมองแค่นั้น
ไม่อาจยับยั้งความคิดสุดท้าย
ฉันและเธอแค่เพียงเท่านั้น
เรืยกคืนสติกลับมาได้ไหม
ก่อนวันที่มันจะสายไป
ในวันที่โลกมันย่อ
เหลือแค่จอใจยิ่งแคบ
ความคิดคนเริ่ม
จะสั้นมันยิ่งตันมันยิ่งแคบ
ปลายนิ้วที่จิ้มสัมผัส
ตัดสินชีวิตของใคร
ส่งต่อแบบไร้สติ
ไม่คิดจะหาเหตุผลอะไร
การยับยั้งชั่งใจ
มันหายไปไหนวะ
ทำอะไรโง่ๆ ชอบโชว์
แต่เรื่องบ้าๆน่ะ
ฉันและเธอไม่มองหน้า
ใช่ว่าเป็นแต่เกิดมา
เป็นเพราะไร้สติ
กลับมาสักทีเถอะปัญญา
ฉันและเธอ
แค่เพียงมนุษย์ธรรมดา
ที่รักจะเป็นจะตาย
แต่เพียงคิด
คนละทาง
ในวันที่ใจเป็นฟางอารมน์เป็นไฟ
ใครจะแพ้ชนะ
ถ้าจบอย่างนี้ไม่มีความหมาย
ใช้สมองแค่นั้น
ไม่อาจยับยั้งความคิดสุดท้าย
ฉันและเธอต้องลองกลับหลัง
เดินย้อนคืนกลับไปวันที่รัก
ให้วันเวลาสร้างเราขึ้นใหม่
ใครจะแพ้ชนะ
ถ้าจบอย่างนี้ไม่มีความหมาย
ใช้สมองแค่นั้น
ไม่อาจยับยั้งความคิดสุดท้าย
ฉันและเธอแค่เพียงเท่านั้น
เรืยกคืนสติกลับมาได้ไหม
ก่อนวันที่มันจะสายไป
ก่อนวันที่มันจะสาย
ก่อนวันที่มันจะสาย
ใครจะแพ้ชนะ
ถ้าจบอย่างนี้ไม่มีความหมาย
ใช้สมองแค่นั้น
ไม่อาจยับยั้งความคิดสุดท้าย
ฉันและเธอต้องลองกลับหลัง
เดินย้อนคืนกลับไปวันที่รัก
ให้วันเวลาสร้างเราขึ้นใหม่
ใครจะแพ้ชนะ
ถ้าจบอย่างนี้ไม่มีความหมาย
ใช้สมองแค่นั้น
ไม่อาจยับยั้งความคิดสุดท้าย
ฉันและเธอแค่เพียงเท่านั้น
เรืยกคืนสติกลับมาได้ไหม
ก่อนวันที่มันจะสายไป
ก่อนวันที่มันจะสายไป