تو سینمو می دی یه چاک, دهنمو میکنی باز
ماهیا رو می کشی بیرون, از دریای تو ریه هام
هر شب هرشب به قعر خودم غرق می شم
هرشب هرشب به قلب تو من وصل می شم
نه بلدم غرق بشم, نه بلدم شنای خوب
من فقط خوب بلدم پرت کنم صدامو دور
تو سینمو می دی یه چاک, دهنمو می کنی باز
دنده هامو می شکونی و قلبمو می دی نجات
من می تپم تو تن تو, خودم نیست می شم از بودن تو
اسم من شعر می شه، وقتی میاد رو لب تو
چهارتا حرف می خواد اینبار بشه شعر
یه میم میزاری تهش بشه دیوان دلت
وقتی ریتم ما رو می کشه این شهر پر از غم
قافیه هات می کشه منو تو نثر مسجع
میکشمت دور, میکشمت توم
تو با دستای کشیدت مسیرو بده نشون
میکشمت روم, میکشم روی بوم
تو با دستای کشیدت منو هم بکشون
تو سینمو می دی یه چاک, دنده هامو میکنی باز
یه حفره میبینی پر خون, چی داری میبینی توی چشام؟
وحشی ترین اسب کر, شاخ رو سرم با سر برم
کسی رفتن منو جز تو ندید, تو به همه پاهام نعل بزن
خون می چکه از توی سینم, تو یه جنگل سرخ پر مینم
شیهه میکشم تند میرم, دیگه انفجارو نمی بینم
بگیرینم، بگیرینم
اگه می تونین بگیرینم!
با پای لنگ تک اومدم, با این سوار کجا میرم؟
تو سینم خالی, مسیرمم خالی
این جنگل همش دره است, بری پرت میشم پایین
تو سینم آتیش, مسیرمم آتیش
این جنگل همش مشعل, بری میگیرم آتیش
تو سینمو میدی یه چاک, با تیزی توی چشات
نگات منو میدوزه به هم, سر میخورم توی صدات
تو منو نفس بکش, شونه هامو دست بکش
تو ازم عکس بکش, خواستی تو یه قفس بکش
فقط منو جا بده, رو نرمی اون ساعدت
منو تو سینت بگیر, منو از خودم پس بگیر
تو فقط تو بشو, تو شعر من پر بشو
عرقمو خشک بکن, از تو چشام شره کن
شره شره شعرو شور, می کنی از چشمام و دور
می کنیم از میهنم, یه آواره ی بی وطن
یه پناهنده بودم، وقتی بغلت کردم
تنها مقیم قلبت، وقتی وطنت کردم
تو سینمو می دی یه چاک, تن بی جونمو می کنی پاک
دستتاتو می کشی روی چشام, میبندیشون و میکنیم خاک
شعرام تو سر عاشقام, زندگی می کنن با صدام
من زنده ترین زنده ام, تو تمام زمانه ها
تو بطن من یه زن شکست, تو دهلیزم، مرگ مرد
حیاتم توی شُشم موند, وقتی هنجرم از روزا خوشم خوند
میمیرم میمیرم زنده میشم, وقتی که تپشام سکته میشن
میریزه خاکستر از تو سینم, تو تو یه لحظه اش من هر روز اینم