میدونم یه جایی همین لا به لا قایمی
خودتو زدی به خواب به خوابم میای فقط
ولی من همش لنگم
یه پازلِ بی هدف میگردم دنبالِ یه راه
خودمو توو خودم راه بدی
تو این بازارِ دروغ من یکی کساده کاسبیم
پوشیدم زدم بیرون نایی نبود که راه بریم
از وقتی رفتی مردمک تو چشای من گود شده
حسرت دیدنِ دوبارت تو سینم پُر شد
گلای باغچمون یکی شبونه کند
هیچکی نپرسید ازم دیگه سیره زمونه چند
اَ وقتی رفتی خنده از صورتم کمونه کرد
تابوتمو کردم این اتاقِ نموره تنگ
بیدارم واسه اهلم نمیخوابم رو تختم
مادرم کابوسای شبونمو بهونه کرد
از وقتی رفتی یه مه غلیظ شهرو فتح کرد
یا چشای من کثیفن یا آدما بدرنگ
اگه تو نیای اگه تو نمونی
اگه یه جا خوابِ شیرین اسیرت کردن
اگه تو هم تهِ این افسانه رو باهام نخونی
شاید سر نیاد هیچوقت سوزِ این برزخ
من زوالِ این شهرو سر هر چار راه دیدم
قصه ی فرو ریختن و از دیواراش شنیدم
آزادی حناق شدتوو گلوم گیر کرد
دندونام میپوسیدن هرچی میجوییدم بیشتر
هرچی جوییدم بیشتر هضم نمیشد این سم
یه کارد تو قلبم به استخون رسیده این درد
از وقتی رفتی پروانه هامون دنبالِ پیله ان
کلاغا مدام خبر از سره بریده میدن
یه جایی یه روزی شاید ، بلند شی از خواب
طوفانِ بالت صورت شهرو پاک کنه از خاک
پشتِ یه سحر و خروسک اَ کنجِ قفس فریاد
میزنه ماتمِ نبودتو نبریم اَ یاد
برگرد ، صدای پات بپیچه تو کوچه ها
حلقوم سایه رو بکِش بیرون از گوشه ها
برگرد ترس بنداز به جونِ شهر
بشکنِ قفل هرز از دهنِ روزه ها
تو میشینی رنگِ نور توو کدری و ماتمم
تو پوچ ترین ثانیه میشی تمومِ باورم
به زجری که میخراشید این سرزمین سبزو
برگرد جون بده به تنِ لاغرم
صدای پات بپیچه توو کوچه ها
غباره غمو بشور از صورت خونه ها
برگرد عشق پخش کن رو تنِ شهر
بریزه شوقِ اشک رو صورت گونه ها
میپاشی رنگ نور به زندگی و باورم
که راه بیام پا به پا تا نفسِ آخرم
به زجری که میخراشید این زخمِ چرکِ کهنه رو
برگرد جون بده به تنِ لاغرم