ورس 1
قصه يه حلزونه بدون خونه // قصه يه مرغه رو آسفالت پي دونه
قصه يه ماره كه هيچي نداره // يه مورچه اس كه رو كشتي سواره
قصه يه باز ِ كه بال باز ميكنه و فقط فكر پروازه
ولي خب ، پاهاشو بستن // پراش شكستس ، تو دست صياده
همينطور روزا ميگذره اون پيرتر // نبود ارتفاع بيشتر حس ميشه
اونو از درون ميشكنه // وقتي ميبينه كلاغا اون بيرون ميپره
نفرت ، خشم ، غفلت ، آآآآ // به خواب ببينه يك شب اوج
ميگيره از اين قفس ميره // صدا زنجير پاش ميگه كه پات گيره ها
كروس
قصه ي منه ، قصه ي توئه // قصه ي ماست ، اينه داستان
قصه ي من ، قصه ي تو // قصه ي ما ، اينه داستان
قصه ي منه ، قصه ي توئه // قصه ي ماست ، اينه داستان
قصه ي منه ، قصه ي منه ، قصه ي منه
ورس 2
قصه يه مرده كه از تو دلسرده تو بن بست گير كرده
ولي باز ميگرده دنبال راه ، روي لب آه // خودش مثه مرداب تو حسرت ماه
در پي سوزن تو انبار كاه // تلقين بودن هميشه تو گناه
يك لحظه شاد ، يك لحظه رنگي // يك لحظه روشن ، بقيه سياه
سوال تو سرش زياد از كي بپرسه // هنوز نميدونه كجاست ولي ميترسه گم شه
هه ، آره ميترسه گم شه چون دل سير ميشه // چشم هست هميشه گشنه
پشتش به هيچي گرم ، درد توي سينه زياد و حسرت
ميزنه به روحش چنگ بعد // وقتي همه زوجن اون ميمونه فرد
كروس
قصه ي منه ، قصه ي توئه // قصه ي ماست ، اينه داستان
قصه ي من ، قصه ي تو // قصه ي ما ، اينه داستان
قصه ي منه ، قصه ي توئه // قصه ي ماست ، اينه داستان
قصه ي منه ، قصه ي منه ، قصه ي منه
ورس 3
قصه يه شهره پر دود ، درد // خورشيدش سفيد رنگ ديگه نيست زرد
مردمش خستن پر پيچ ، خم // هيچ جاش هم پيدا نميكني بگي نيست غم
خيابوناش ميگيرن يقه عابرهارو // صندوق ها ميخونن تو پاكت نامه ها رو
بارون ميباره ميشه رنگ جوبُ // هر پاكي ميتونه بشه هرزه توشُ
درد ، لعنت به اين درد // از ساختموناش بالا ميرن تا پايين پرت
كنن خودشونو فرد تو هوا پخش // فرد ميسازه يه شكاف ، شهر
آسمونش تاريك نداره يك ستاره // همه كارا ميمونن نصفه كاره
نبض شهر ميزنه با شايعه // زندگي ادامه داره همين جالبه
كروس
قصه ي منه ، قصه ي توئه // قصه ي ماست ، اينه داستان
قصه ي من ، قصه ي تو // قصه ي ما ، اينه داستان
قصه ي منه ، قصه ي توئه // قصه ي ماست ، اينه داستان
قصه ي من ، قصه ي من ، قصه ي من ، روي آسفالت