گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن کسی نی که از مِه بُپُرسه چه تِن تو چه بودن که لاغرتِه بودِی همیشَه سَرت بِی چه زیرن چشِت بیِ چِه سُرخِن گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن تو خیلی خاشی خاشتِر از سوره ی کُل هُوَلّا که اُن وخَتُ ما رَفته مَختَب اُ تو، تو چِشُن مِه هِجّی تَکِردَه مِه یادُم نَرَفتن که مارفتَه ایسین که تو باغ لیمو تو جیکو تخاردَه مِه پُشتِ دِرختُن مَگردی اُ تو فکرُنُم روزُنِ شادِمُنی خو پیدا مَکردَه مِه وا کُوت و شلوالِ دومادیُم تو وا اُ هَمَه بَنگری اُ هَمَه اَشرفی روی سینَه ت چه تور ِبهاره ی سَفیدی اَگِی بلکه باپیر، آهسته رو تارَه گازی نَکِردِن گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن مِه بِی تو مَواتِن مِه یَک کال مودِ تو وا صدتا ماشین و خُنَه عَوض ناکُنُم اَگَه شاهِ دُنیا بَشُم تو وَختی نَبی ،هیچّی اُمنی بُدو نَزیکُم بُدُو بُدُو تا کَموتَر بَشیم و بِرِیم رو کَسودنگُن کوهِ بازگِرد کُلودَنگ بسازیم که اُن جا کسی نی که اُن جا تو وا مِه اَبی مِه وا تو اَبُم گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن