Bir dur
Bir sor
Yok mu bir yol
Karanlıklarıma doğ
"Kaybolup gidelim" de
Sonsuza
Güç topluyordu karabulutlardan
Bugün yağmur olup yağacaktı kara bahtının üzerine
Üzüldüğü tüm hatıraları yakacaktı geçmişten
Yeminle unutacaktı hepsini
Allah belamı versin hepsini unutacaktı
Yaraları sarılacaktı hiç hissedemediği merhamet ve sevgiyle
Güvenle sarılacağı bir umudu olacaktı
Mutlulukla özleyecekti geleceğini ayırıp
Hayallerle süslediği acı geçmişinden
Hüzün duvarlarına yazılmış tüm acıları silip
Yeniden yazacak gücü vardı
Kurak çöllere dayanacak kalbinin örgücü
Öcü alınmışcasına yalnızlığın
Sadece mutlu anlara takılıp kalacaktı
Sözü vardı tüm yaşanmamışlıkların
İçine atılan sesi çıkmayan yılların gerdanına bıraktığı şans öpücüğü
Geçen tüm yılların hatrına
Kalbine verilmiş son bir kez daha doğ! sözü
Bir dur
Bir sor
Yok mu bir yol
Karanlıklarıma doğ
"Kaybolup gidelim" de
Sonsuza
Bir dur
Bir sor
Yok mu bir yol
Karanlıklarıma doğ
"Kaybolup gidelim" de
Sonsuza
İlham dalgalarıyla kalbinin kıyılarına vuruyordu umudunun kırık parçaları
Sel felaketi gibi hatıraları örtüyordu toprakla cesetleri saklarcasına
Bir de utanmadan gülüyordu
Sen her yorulduğunda
Her ağladığında, dayanamadığında ve yeter diye haykırdığında
O "A ha işte buraya kadar!" deyip
Yaşanmışlıklar gizliyordu
Bu son!
Bu son!
Diyordu
Şanssız bir kaderin mahkumusun diye bağırıyordu
İsyanını, direnişini, inadını görmeden
Ve bal gibi biliyordu
Bilendiğini, her darbede daha da güçlendiğini, yaşamaya kilitlendiğini
Bugün eski tanrıları şaşırtacaksın
Kaderin tüm olmak zorunda olanlarına inat
Son bir kez daha doğacaksın küllerinden Beyazkin kuşum
Sonsuza uçacaksın
Bir dur
Bir sor
Yok mu bir yol
Karanlıklarıma doğ
"Kaybolup gidelim" de
Sonsuza
Bir dur
Bir sor
Yok mu bir yol
Karanlıklarıma doğ
"Kaybolup gidelim" de
Sonsuza