Canı yanmış gibi çığlığının yankısı
Kor olur ateş gibi düşer içime gün
Yalnızlıkla çağırılan sıfattır garibanlığı, bağırma.
O, en sevgisizliğe mahkûm olan şaşırma.
Kimsesizlikle kavrulan yürür şehirlerimde adım adım
Bir sonsuzluğa armağan olan
Düşer dalından bir hiçe savrulan
Tutunacak sıla sağanağına aşk yağmurundan kaçan
Bulutlardan şans damlayan sihirli bir an
Seni senden daha fazla sevecek olan ütopyalarla yan
Kendi olduğu için suçlanan; Suç değil ki sevmek korkma
O, en yalnızlığın karanlığına mahkûm olan susma
Karmaşıklığa dolanan kavuşur kuşlar şehirlerine;
Uzak yakına hasret kalan
İç çektiğin anlarda başını öne eğmeden
Hasret kaldığın anlayışı kimseden beklemeden
Kadere isyan etmeden koşacağın bir yol bu yoruldum demeden
İyilik ve saflığına durmadan bağırılan yorulma,
O en sabırla dünyaya bakan sakın ha hiç solma
Canın yanmış gibi isyanın var sorulduğunda,
Şans hayat yolunda önüne taşlar koyduğunda.
Kaderi takmadığında,
Geleceğe odaklanıp geçmişi omuzlarında taşıdığında;
Çökebilir dizlerin.
Sakın hiç ümitsizliğe kapılma
Kendine inandığın sürece hayat inattır ama
Kırık kalpleri onarabilir sözlerin
Pişman olan pes etmişler göreceksin aldanma.
Onlar kendine inanmayanlar hadi diye yalvarma
Koşacak gücü kalmayanların dünyasında
Son sürat koşan umutlarla gem vuracaksın zamana
Her gün yeniden ve yeniden doğacaksın
Hiç pes etmemiş hiç bunalmamış
Hiç yorulmamış gibi
Her gün yeniden ve yeniden koşacaksın
Tekrar kafa tutacaksın hayata
Canı yanmış gibi
Çığlığının yankısı
Kor olur ateş gibi
Düşer içime gün