Πικρός καφές να πάνε κάτω τα αφανέρωτα Με δαχτυλίδια του καπνού μου σε εξορκίζω Στοίβα τα λάθη κι άλλα τόσα τα ασιδέρωτα Θηρίο ανήμερο την τύχη μου τη βρίζω Μα που θα πάει θα ξεχάσω ότι ξέχασε Θα με τραβήξει η ζωή από το μανίκι Μπαίνει η Άνοιξη με αρώματα της με έπιασε Δεν εκδικούμαι μα υπάρχει θεία δίκη. Βαρύ της φυγής σου το ΤΙΜΗΜΑ Μελαγχολία και μάτια σπασμένα Κάθε ίχνος δικό σου το έσβησα Και κομμένα τα λόγια με σένα. Πικρός καιρός μα δε θα πέσω στα πατώματα Και ας με θέλησες εσύ ναυάγιο πλοίο Από της Καστέλας τα στενά ως τα άσπρα χώματα Σπάω τους δρόμους γυρισμούς σου να αποκλείω Βαρύ της φυγής σου το ΤΙΜΗΜΑ Μελαγχολία και μάτια σπασμένα Κάθε ίχνος δικό σου το έσβησα Και κομμένα τα λόγια με σένα.