Był sobie Krzysiek szczupły jak słońca promyk
Nadawał imiona światom nieznajomym
A świat ten miał cały ze szkła
Płynął po nim jak po rzece Wiśle kra
I codziennie topniał i było go mniej
Mimo to ciągle wołał ej ciągle mnie grzej
Bo choć maleje to widzę i czuję więcej
Patrz biorę całe miasto w patykowate ręce
Ref.:
Nie idź, nie wracaj, nie kręć się w miejscu
Krzysiek zrozumiał, nie ma go i jest tu
Jest tutaj obok, nad oraz wewnątrz
Jest trochę z nikim, trochę z tobą i ze mną
śmiali się z niego na przystankach Mokotowa
Nic dziwnego na każdego durnia tylko jedna głowa
A Krzysiek miał głów ile tylko chciał
I choć czasem wyglądał jakby na stojąco spał
To w każdej z tych głów miał zapomniany język
I gadał w tych językach jak aramejski wierszyk
Jeden dla ptaków i jeden dla traw,
Kolejny dla wiatrów i tylko dla spraw
Ludzkich nie miał języka ni krztyny
I bili go chłopaki z tej cichej przyczyny
A on ocierał krew i jak rzeźba wyglądał
Tego co trochę dawniej tego świata oglądał
W połatanych spodniach z domu puszczał go ktoś
By nadstawiał dłonie na monety jak trzos
Równie dobrze mogliby wysyłać kota
Krzysiek stał w słońcu i tyle kumał ze złota
Nawet te bułki co mu wciskały staruszki
Momentalnie przerabiał na okruszki
I stał w kręgu wróbli jak świata środek
Choć ciągle krzyczeli za nim niedorobek
Ref.:
Nie idź, nie wracaj, nie kręć się w miejscu
Krzysiek zrozumiał, nie ma go i jest tu
Jest tutaj obok, nad oraz wewnątrz
Jest trochę z nikim, trochę z tobą i ze mną
Aż któregoś dnia nie przyszedł na przystanek
Bez Krzyśka ledwo ledwo rozpoczął się ranek
I stało się nijak w dzień pusty i bezwonny
Od tego dnia Mokotów jest bezbronny.
Od tego dnia Mokotów jest bezbronny.
Od tego dnia Mokotów jest bezbronny.
Od tego dnia Mokotów jest bezbronny.
Od tego dnia Mokotów.