Bronią się ścianami, te zaś otaczają światło
W którym giną ich oczy, pozostaną zagadką
Mają emocji arsenał, lecz nigdy go nie odkryją
Chowają go w podziemiach, a one w sobie widmo
Zamknięci w żerdzi, a po nich brak posłuchu
Nie usłyszysz o nich w wiadomościach od gościa przy biurku
Nie ujawniają oblicza, skazani na monotonię
Wpadli w pętlę, to ludzie w Polsce
Tu życie zmieniło pojęcie, nazwałbym je wojna
A front, centrum wybuchu bomby- Polska
Każdy chciałby coś uszyć, lecz boi się ukłucia
Wszyscy mają ten sam stres, emocjonalny dwutakt
Polityka, pieniądz, o to każda bójka
Afganistan zaraz po nim nasz kraj, istna katusza
My chyba lubimy ten stan i to jaka jest pensja
Polska, jest jaka jest i tak mamy ją w sercach
Dusimy w sobie tysiące wrzasków
Wpadliśmy w pętlę z której ciężko wyjść
Monotonia każe stąpać nam po piasku
Toczymy wojnę lecz sami nie wiemy z czym /x2
Zamknięci, nikt nie wie gdzie, nikt się nie dowie
Nie widzę ich twarzy, choć toną w krystalicznej wodzie
Nie słychać ich modlitw, giną w psychicznej pułapce
Życie oddane pracy, miało przynosić mannę
Ludzie bronią się czynów, nie smakują życia
Omijając nirwanę, będzie tu druga Argentyna
Zamknięci w sobie i w swym braku koneksji
Niech myśli zamienią się w słowa, a słowa w gesty
Stąpamy po piasku z fartem, na faktach z horroru
Czy znasz odbicie w realiach zgodne z obietnicami rządu?
Mamy XXI wiek, a ludzie śpią na dworcu
Nie widać ich spoconych oczu, zamknięci w kojcu
Rządzi nami Poncjusz, dusimy w sobie tysiące wrzasków
Niech mowa będzie puentą, by uniknąć marazmu
Społeczeństwo się okłamuje, setkami sztucznych oklasków
Obudź się brat, bo to wszystko rodzi zastój
Dusimy w sobie tysiące wrzasków
Wpadliśmy w pętlę z której ciężko wyjść
Monotonia każe stąpać nam po piasku
Toczymy wojnę lecz sami nie wiemy z czym /x4