Καπνίζω θάνατο
σκοτώνω το στρές
το βλέμμα είναι απλανες.
Η σκόνη στις αχαρνές, το σύστημα αχανές.
Οι μπάτσοι με μηχανές και οι παρέες κακές.
Που 'σάι ρε ΛΕΞ;
είναι τα πάντα μαύρα όπως η ζωή,
όπως και η μουσική γιατί το πνεύμα θρηνεί.
Είναι όλα μαύρα
όπως τα φράγκα από το "βρόμα",
όλα μαύρα
όπως το μέλλον στην γειτονιά.
Όλος ο κόσμος στο αμήν,
ο κόμπος στο χτένι,
η ελπίδα πουλιέται
και η ανάγκη μας δένει.
Ένα ψέμα γεννιέται
μια αγάπη πεθαίνει
θέλουμε τα προστοζίν
και την σκύλα δεμένη.
Με αλυσίδα οι δαίμονες μου
σαν κρέμαστο
μόλις τους είδα
μου παν όλοι να κρέμαστω
και όλο λέω θα φύγω
και την άκρη θα βρώ
και όλο το λέω
μα πάλι καταλήγω εδώ.
Όλο στα ίδια
τα γούστα μου είναι ακόμα ακριβά
όμως αρχίδια
στις τσέπες μου δεν έχω λεφτά.
Αυτήν είναι η αλήθεια
τα αλάνια μου την ξέρουν κάλα,
αυτήν είναι η Ελλάδα
η φτώχεια μας σκοτώνει αργά.
Είναι όλα μαύρα
όπως τα βάφει η ζωή
όπως είναι οι απώλειες και οι αποχωρισμοί
(είναι μαύρα)
όπως η καρδία όταν μισεί
(είναι μαύρα)
όπως είναι και η μουσική.
Κανών ακούς;
ακούω βήματα στο υπόγειο
γαμιέται ο κόσμος λέω και κλοτσάω την υδρόγειο.
Ρισκάρουμε για τα όμορφα
παλέυουμε για τα αύριο
και πέφτουμε νεκροί
πρωτού να φτάσουμε στο ισόγειο.
Αυτήν είναι μαύρη μουσική
χωρίς n και b
μαύρη
πρωτού το μαύρο να γίνει "κίτς"
είναι μαύρη
μαύρη σαν τον Γιάννη απ'τα Σεπόλια.
μαύρη σαν την μέρα που σου φόρεσαν βραχιόλια.
Όλα ίδια
αλλάζουμε τετράγωνα σαν πιόνια
περπατάω στην Ναυαρίνου
καταλήγω στην Ομόνοια.
"Ανάγκες"
για αυτό τα πόδια μας
φτάσαν στην πλάτη
μας χαζεύουν
ύπο επήρεια ουσιών
η και μονάχοι μας
Κάτσε εδώ
με ακούς;
και μην μου λες θα φύγω
ομόρφυνε τον "βρώμοκαναπε" μου
έστω για λίγο.
Γαμήσια με αφροδίσια
η γέννια του μπετό.
Πρωτού χαθεί σε καφενεία και πρακτορεία πρόπο
Ελλάδα, πάρκα, πλατείες και πέταλα
αυτοί που μαγαπήσανε
ρωτάνε γιατί το έκανα;
Ήμουν ταπεινός και τι κατάλαβα ανάθεμα
με έκαναν να πω έγω το έφερα τα μπάσταρδα.
Είναι όλα μαύρα
όπως τα βάφει η ζωή
όπως είναι οι απώλειες και οι αποχωρισμοί
(είναι μαύρα)
όπως η καρδία όταν μισεί
(είναι μαύρα)
όπως είναι και η μουσική.