Απ' την Αθήνα
40 κλέφτες εισέβαλαν σ' αυτό σα να 'ταν Κέλτες
Σουτάρω τους MC's σα πέτρες από καταπέλτες
Άλλη μια νύχτα που κρατάμε ολονυχτία
Δε γάμησα θεούς γιατί θα 'ταν αιμομιξία
Ναι, μεθύσαμε από δηλητήριο
Πέσιμο το σάββατο, ως τη δεύτερα κρατητήριο
Έχουμε ορίσει το ανεξήγητο
Το μίσος μου δε το 'σβησε κανείς είναι ανεξίτηλο
Παίζουνε δέκα διαστάσεις
Διαμάντι φτύνω το φως σου να διαθλάσει
Καθώς σου κλέβω το μυαλό με πήραν μάτι
Είμαι ο πρώτος χημικός που θα χαθεί στο πείραμα του
Θα μ' αναγκάσεις να σε κόψω
Τη σκάλα τ' ουρανού θα κατεβώ για να σε σπρώξω
Ξέρω ποιος είσαι έχουμε το κωδικό σου
Ποτέ σου γαμημένε δε θα γίνει το δικό σου
Αυτός ο κόσμος είναι ψέμα
Το χρώμα τ' ουρανού κοιτώ, τα μάτια μου ανοιγμένα
Το χρώμα τ' ουρανού κοιτώ, τα μάτια μου ανοιγμένα
Δε μας κουνάς πολύ είναι τα παιδιά φρικαρισμένα
Και καταλήγω πάλι πάνω στο βουνό, κοιτώ τη πόλη τους
Δε σκέφτομαι οι στίχοι βγαίνουνε μόνοι τους
Γεννιούνται μόνοι τους, μέσα μου ψύχος
Η μάνα μου πονά σα τοκετό γεννάει ξίφος
Αυτή τη νύχτα, είμαστε μόνοι μας
Εγώ και εσύ μαζί, μπροστά μας όλοι οι δρόμοι μας
Μόνος, αυτή τη κρύα νύχτα, στο δρόμο
Χωρίς τσιγάρα, και να μην έχω να ακουμπήσω σε έναν ώμο
Από τα παλιά, φίλοι μου χαθήκατε και εγώ αναπολώ χαμένα βράδια
Πετράλωνα, κόκκινα μάτια
Στη γη που πατάς κάνουμε κουμάντα
Μάγκα, το story ξεκινά από τα πάρκα
Το Φι Βήτα Σίγμα γεννήθηκε στην αλάνα
Έχουμε σήμα το ρο και είμαστε για πάντα
Άσβεστη φωτιά μανιασμένη που καίει τα πάντα
Κανένας δίπλα μου, μόνος μου με το Φι Βήτα Σίγμα μου
Μέσα στο συμπάν μου, μέσα στο σήμα μου, για την Αθήνα μου
Η ζωή μου ρόδα που γυρίζει αργά και ξερνάει δίπλα μου
Αυτός ο κόσμος είναι ψέμα
Το χρώμα τ' ουρανού κοιτώ, τα μάτια μου ανοιγμένα
Το χρώμα τ' ουρανού κοιτώ, τα μάτια μου ανοιγμένα
Δε μας κουνάς πολύ είναι τα παιδιά φρικαρισμένα
Και καταλήγω πάλι πάνω στο βουνό, κοιτώ τη πόλη τους
Δε σκέφτομαι οι στίχοι βγαίνουνε μόνοι τους
Γεννιούνται μόνοι τους, μέσα μου ψύχος
Η μάνα μου πονά σα τοκετό γεννάει ξίφος
Αυτός ο κόσμος είναι ψέμα
Το χρώμα τ' ουρανού κοιτώ, τα μάτια μου ανοιγμένα
Το χρώμα τ' ουρανού κοιτώ, τα μάτια μου ανοιγμένα
Δε μας κουνάς πολύ είναι τα παιδιά φρικαρισμένα
Και καταλήγω πάλι πάνω στο βουνό, κοιτώ τη πόλη τους
Δε σκέφτομαι οι στίχοι βγαίνουνε μόνοι τους
Γεννιούνται μόνοι τους, μέσα μου ψύχος
Η μάνα μου πονά σα τοκετό γεννάει ξίφος