Μέσ' τον τομέα μου...
Έμεινες μόνη, εσύ και 'γώ
Απέναντι μα στον ίδιο σταθμό και μένει γκρίζο
Μόνο στο μπατσικό κάθομαι πίσω
Και εκεί, σου το 'χω πει, δεν με λυγίζουν
Μάτια δίχως κόρες είμαι
Δεν μπορούν να με υπνωτίζουνε πια
Το δοκιμάζουνε, την πίστη μου
Δεν πιστεύω σε τίποτα απολύτως
Είναι η θλίψη μου
Μοναδικός οδηγός μέσα στο ταξίδι μου
Μοναδικός ναυαγός πάνω στον πλανήτη μου
Πίνω στα λάθη μου, μίλα μου
Έλα καταπάνω μου στη ζάλη μου
Μα δεν θα δεις τα φύλα μου
Φίλε γράφω τη μοίρα μου
Ό,τι ζω μπροστά μου το 'χα τότε στη σελίδα μου
Και τώρα
Καπνός σε κατακόκκινα υπόγεια
Πάνω καθρέφτης
Ναρκωτικά στο πάτωμα
Το σώμα πέφτει
Ο νους μου στο διάστημα
Ζω τον χειμώνα ακόμα και μες τον καύσωνα
Και δε με ξέρει
Κανείς δεν με ξέρει
Περπάτησα τον δρόμο προς την κόλαση
Νύχτες, ήταν υπόσχεση
Στων Αθηνών τα φώτα (φώτα)
Παγώνω στόματα, σπάνε σαγόνια
Περαστικός από τα μέρη μου
Από το ψέμα
Γυρεύω καταφύγιο στην παγωμένη λίμνη μου από 'σένα
Από 'σένα
Στην παγωμένη λίμνη μου από 'σένα
Ποιος θα με κρίνει
Για αυτά που το μυαλό μου αναπαράγει
Βλέπεις, ό,τι σου δείχνουν
Και δε με καταλαβαίνεις
Μάλλον δεν το 'θελες ποτέ
Είχες τη γνώμη σου
Έγινα μνήμες αίματος για το σεντόνι σου
Μάτια που εύκολα λυγίζουν είναι ψέμα
Και αυτοί που μιλάνε πολύ
Θα μιλούν και για σένα
Είναι αναπόφευκτο
Πέφτεις συνεχώς μα δε ξυπνάς
Όπως φαίνεται δεν πρόκειται για όνειρο
Θα με ξεχάσεις
Είναι από τους λίγους νόμους
Που δεν μπορείς να παραβιάσεις
Άκου, θα κάνω βήματα στον κήπο σου τη νύχτα
Αν μ' ακούσεις, κάνε πως δεν υπήρξα
Ο ήλιος δύει
Ακόμη μια μέρα μεσ' στην πόλη
Των νεκρών φτάνει στο τέλος μπουσουλώντας
Θέλαμε κάποτε να φύγουμε πετώντας μα
Γίναν οι τύψεις αλυσίδα στο λαιμό μας