Το μόνο που θυμάμαι είναι αίμα, φωνές
Ψυχικές ανεξίτηλες πληγές
Κομμένες με τον κόσμο οι επαφές
Γραμμές κατειλημμένες, στρες
Μεγαλωμένος σε καταπακτές
Ξέρω με παρακολουθούν
Ακόμα περιμένω τις καλές μέρες να 'ρθουν
Όσοι δεν έχουνε πέσει ποτέ και χαίρονται
Είναι αυτοί που όταν πέσουν δεν θα ξανασηκωθούν
Η ψυχοσύνθεση μου άλυτη εξίσωση
Ρίχνω αυτή την κάρτα ανάποδα
Σε στάση επίθεσης
Σάρκα σε αποσύνθεση
Δραπέτευσα απ' την ύπνωση
Βρήκα το δρόμο για τη λύτρωση
Ενοχές, τάσεις αυτοκτονικές
Σε μέρη που εφιάλτες ξυπνάνε αν κάνεις θόρυβο
Μονοπάτι ζόρικο
Το νου σου σε λάθος στροφές
Τι έχεις μάθει από τα λάθη σου για πες
Άγχος, μέρες σκοτεινές
Ο ύπνος δεν με παίρνει αν δεν φύγει ο κόμπος απ' το στομάχι
Με τον ήλιο μέχρι τώρα δεν τα βρήκαμε ποτέ
Λουλούδι θέλαν να 'μαι, έγινα αγκάθι
Χειμώνας η μόνη εποχή που μου ταιριάζει
Ό,τι γράφω δεν το θέλω κάποιος άλλος με αναγκάζει
Ο καλύτερος μου φίλος θέλει να μάθει για μένα μα διστάζει
Για αυτό δεν έχω φίλους δεν πειράζει
Με θυμάμαι πιτσιρικά στο προαύλιο
Παρέα μου ένα τετράδιο και ένα στυλό
Εγκλώβιζα σε στίχους κάθε πόνο και φοβία
Περιμένοντας τη μέρα που θα βγω για να τα πω
Και να 'μαι τώρα 23 χρόνια ανηφόρα
Στο χέρι μου είναι να φωτίσουν όλα μα
Το χέρι μου κρατά μόνο σκοτάδι για την ώρα δες
Φλερτάρω με τη θέα απ τον γκρεμό
Είναι κάτι στιγμές που δεν μπορώ πάλι να ζήσω
Πίνω θυμάμαι τα δικά μου και γυρίζω πίσω
Είναι κάτι στιγμές που έρχονται αυτές κοντά μου
Γαμάει τόσο μα κρατάει μέχρι να ξυπνήσω
Ζω στον υπόνομο ευέλικτος και ανώνυμος
Στα αρχίδια μου ο νο1 και ο κάθε επώνυμος
Καλά κι αυτά που έχω κερδίσει στη ζωή άλλα
Όσα έχω χάσει να ξέρεις με κάναν ώριμο
Έμαθα τον πόνο
Εγώ δεν στηρίζομαι σε κανένα
Εγώ έχω εμένα μόνο
Θέλω το βασιλιά νεκρό
Ούτε στέμμα ούτε θρόνο
Είναι δύσκολος ο δρόμος που περνάω
Θυμάμαι δεν ξεχνάω
Να με κοιτάς στα μάτια όταν μιλάω
Τι κρύβω μέσα μου και δεν χαμογελάω
Φορές που με μισώ
Γιατί έχω μάθει να αγαπάω
Βγαίνω απ' το σπίτι χωρίς να ξέρω που πάω