میان جمع ام من ولی دلم تنهاست لبم چو گل خندان دو دیده ام دریاست لب از برون خندد دل از درون گرید زبرق چشمانم نشان غم پیداست تو شاهدی ای غم چگونه می خندد گلی که پژمرده دل من از آن گل که از جفا مرده زمن چه می پرسی که از چه می نالم همیشه می گرید دلی که افسرده تو شاهدی ای غم میان جمع ام من ولی دلم تنهاست لبم چو گل خندان دو دیده ام دریاست لب از برون خندد دل از درون گرید زبرق چشمانم نشان غم پیداست تو شاهدی ای غم چگونه می خندد گلی که پژمرده دل من از آن گل که از جفا مرده زمن چه می پرسی که از چه می نالم همیشه می گرید دلی که افسرده تو شاهدی ای غم