در خود می پیچم به بویت، وقتی می روی مثل پیله های ابریشم گل می دهد بوی خوبت روی لباسم ریشه می کند در جان من دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو خانه ام آنجاست که مهمانش تو باشی گل گلدانش تو باشی مهتاب من آنجاست که روی تو باشد که شب موی تو باشد دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو ♪ بیار شانه هایت را کودک نگاهت را ببار از عشق های آسمانی، بگو از زندگانی صد گل می روید به قلبم وقتی می آیی، به رنگ زرد و ارغوانی می چینم گلبرگ ها را شاید که این بار همیشه پیش من بمانی دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو