Montagne dël mè Piemont
Che base 'n front sta mia sità;
Montagne dël me Pais
Ch'i shicie l'euj al Paradis,
Porté lassù 'nt ël cel
Ij seugn d'ën bogianen.
Desejlo che a sta sità
A-j manca 'l fià për protesté,
Disejlo domje na man
Domje 'n po? 'd sol
E 'n cel seren;
Crijé, fé 'n po' 'd rabel
Lassù, lassù 'nt cel.
Perché sta mia sità
L'é ant ël canton dij vej,
Përché a traond ël tossi
Come s'a fussa mel.
La gent dis, tant për dì,
Turin a l'é un Pais,
L'é colpa dij teron;
A l'ha le miole sëcche.
E nò, mia cara gent!
I l'eve mai pensà
Che forse sta sità
L'é smorta përchè noi
An fond i soma mach
Na màniga 'd farfoj
Ch'a viivcon j'eui bindà;
Na màniga 'd partiant
Ch'a buta 'd vissicant
An s'una gamba 'd bòsch?
L'é smorta përché noi
I l'oma mach ëd lenga,
Vivoma an sla malissia
E i soma nen còs sia
L'amor e l'amicissia.
Pensé che meravija,
Se tuti i Turinèis
As pijesso për la man
E a fèisso 'n girotond
Antorn a sta sità!
Pensé che meravija,
Se tuta la maraja
Ch'a passa për la stra,
Anvece 'd tiré via,
Crijèissa – Ciao, somà!
Provoma; fòrsa fieuj!
Tacoma già d'ancheuj!
E mi veuj esse 'l prim
Ch'a stenda la sua man
Per podèj strenz-ne tante
E tante d'àutre man!
Montagne dël me Piemont
Che base 'n front sta mia sità;
Montagne dël mè Pais
Ch'i sghicie l'euj al Paradis,
Porté lassù 'nt cel
Ij seugn d'ë bogianen