2 μπύρες ακουμπισμένες στο καπό
Και 2 μπάρες που νόμιζαν πως θα ντρεπόμουν να πω
Στο ίδιο βουνό απ' την ίδια θέα χαζεύοντας Υμηττό
Και όλα τα φώτα της πόλης που δε μ' άφησαν να κρυφτώ
Αγαπημένες καταστάσεις low-key
Το σκηνικό είναι σταθερό κι απλά του αλλάζω πλοκή
Τα ίδια κομμάτια ίδια διάθεση γυρνάν σαν τροχοί
Εδώ που ζω όποιος το 'χει το 'χει όποιος δεν το 'χει τρώει χι
Αυτές οι σκέψεις πλέον χτυπάν σαν βροχή στον τσίγκο
Και με τσιγκλάνε να γράψω ακόμα έναν στίχο
Τα τσακάλια δεν έχουν θέση στο τσίρκο
Είπα αγάπη μου συγγνώμη μα σ' αυτήν την φάση πλήττω
Μια αφορμή για να ξεδιπλωθώ
Ψάχνω λέξεις κλειδιά σε κάθε γραπτό μου μπας και ξεκλειδωθώ
Είδα στον δρόμο έναν φίλο παλιό, που χα καιρό να ειδωθώ
Μου πε πως άλλαξες έτσι, αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ
Και λέω ας το λέει για καλό
Όσο το απέναντι παντζούρι παραμένει κλειστό
Η πόρτα μου μένει ανοιχτή κι ας είναι το φως μου σβηστό
Αν έχω δίκιο πες μου εσύ πώς να το διαχειριστώ
2 συγγνώμες κι ένα ευχαριστώ
Είναι τα μονά που χρωστάω και που θα πάει θα τα πω
Είναι το αύριο ολοφάνερο το χτες μας θαμπό
Είναι το σήμερα ένα αμάξι που δεν ξέρω αν θα μπω,
2 συγγνώμες κι ένα ευχαριστώ
Είναι τα μονά που χρωστάω και που θα πάει θα τα πω
Είναι το αύριο ολοφάνερο το χτες μας θαμπό
Είναι το σήμερα ένα αμάξι που δεν ξέρω αν θα μπω, και μπήκα
Έφυγε η επήρεια του χαπιού μα έμεινε η πίκρα
Βιώνοντας την απομόνωση σε ένα βαγόνι πήχτρα
Είναι το μυαλό μας φλωρόπαιδο, η κάρδια μας αλήτρα
Τα βαλα κάτω κι είπα στο μυαλό μου κράτα στη κάρδια μου χτυπά
Άσε το τι πάει να πει, πιασε το τι πάει να κάνει
Μου λες δε στο χα μα στο πα ή θα το φτύσω θα με ξεκάνει
Δεν αράζουν στις πλαγίες μας ρουφιάνοι
Στόματα κλειστά αυτιά ανοιχτα αυτό μου φτάνει
Είμαι ένα roadtrip που δε τελείωσε πότε
Είμαι μια τελευταία κουβέντα σε έναν σάπιο καναπέ
Είμαι ο ίδιος που ήμουν τότε τελικά απλά με πιο πολλά γδαρσίματα
Τυλιγμένα συναισθήματα σα σύρματα
Ασήμαντα λόγια ασύμμετρα ας είναι μα σου δείξαν ποιος είμαι
Όσοι μετράν τα άστρα δικοί μου όσοι τα φτάσαν καλά να είναι
Μα απέχουμε, γράψε δυο στίχους να 'χουμε όσο πέφτουμε
Μια βόλτα να ξεσκάσω κι επιστρέφουμε
Αυτά μου αρκούνε
Αυτοί που θέλω να με ακούσουν δεν ακούνε πια
Κι όσοι με ακούν μου παν να σκάψω πιο βαθιά, μα πιο βαθιά δε πάει,
Πιάνει η πένα το χαρτί και το φιλάει, να φύγω το παρακαλάει
Όποτε κόβω το νήμα και στέλνω μήνυμα
Το πιο ωραίο τέλος πάντα είναι minimal
Μου πες αυτό δεν ήταν σινεμά μα αν είναι να
Πέσουμε ας πέσουμε σαν νησιωτικό ηλιοβασίλεμα
Όποτε κόβω το νήμα και στέλνω μήνυμα
Το πιο ωραίο τέλος πάντα είναι minimal
Μου πες αυτό δεν ήταν σινεμά μα αν είναι να πέσουμε
Ας πέσουμε σαν νησιωτικό ηλιοβασίλεμα