Οι πόλεις έχουνε συρματοπλέγματα,
σύνορα...
έλεγχο με γκλοπ ή και περίστροφα,
γρήγορα...
παρακάτω μπλόκο,
στείλε μήνυμα,
μπλοκάρουνε τα σώματα...
κυκλοφορούν ελεύθερα τα πνεύματα.
Γεμίζουνε τα μνήματα
και στον ωκεανό της αγάπης,
έρχονται κύματα από τον ουρανό και τον αέρα που μολύνουν...
αυτοί που χέρια λέρωσαν,
έχουνε την ευθύνη να τα πλύνουν...
επίσης,
επιθυμώ πληροφορίες,
όχι μόνο τα δελτία,
υπάρχουν αμφιβολίες,
όχι μόνο κρατική τρομοκρατία,
παρακρατικές εστίες,
όλοι καίγονται,
οι καρδιές είναι κρύες αναφλέγονται.
Χάρτινα οικοδομήματα,
ηλεκτροφόρα σύρματα και νεύρα τεντωμένα...
απεσταλμένα μηνύματα,
θέμα προσωπικά δεδομένα, μάσκες...
εδώ το βλέμμα βλέπει και γύρω γύρω φάκες.
Όλοι φακελωμένοι πελάτες, άκρες...
όλοι στ' άκρα, τα τσάκρα τσάρκα,
τα πάρκα με χάπια,
συναισθήματα κομμάτια,
τα χάδια ξυράφια...
παγωμένα τα φιλιά,
πεθαμένες οι αγάπες,
είναι άδεια τα στομάχια και σ' αυτά είμαι γροθιά...
είδα κίτρινο το χρώμα κι έχω πάρει δύο κάρτες,
αλλά παίζω το παιχνίδι και σκοτώνω εφιάλτες, υπνοβάτες.
Είμαι φύλακας ονείρων, είμαι,
η φωνή που διαφωνεί, είμαι,
είμαι δικαστής εκείνων, είμαι...
αφού ο δικαστής αδιαφορεί.
Είμαι φύλακας ονείρων,
η φωνή που διαφωνεί,
είμαι δικαστής εκείνων...
αφού ο δικαστής αδιαφορεί.
Το μυαλό μου είναι τ' όπλο,
το κεφάλι μου οπλοφορεί και σ' έχω βάλει στόχο,
ξεκλειδώνω και μπαίνω και τερματίζω τον ύπνο,
συνδέσου, μόνιμο ταξίδι με τον ήχο
και μόνο κι αυτό είναι κάτι δικό μου.
Αφέσου στο κενό μου,
το μελάνι βαρίδι και στο βυθό μου κολύμπα,
δεν έχει κόκα και φρίμπα κι αν είχε πάρτυ σου το 'κανα λίμπα, ήδη.
Το 'χω,
σε παίρνω ή σε διώχνω...
σκοπευτής ελεύθερος αυτό που νιώθω σπρώχνω.
Ουδέτερος εγώ, ποτέ,
δεν ήμουνα ποτέ μου,
η άποψή μου παίρνει θέση στα κουπλέ μου, πάρε δρόμο.
Το πρώτο που θα λογοκριθεί,
χτυπάει τον όχλο.
Τα μάτια σου κολλάνε στην οθόνη,
μια μαστίγιο μια καρότο,
παραπληροφόρηση και παραπλάνηση με τρόπο καλλιτεχνικό,
με πρότυπα υποκινούμενα...
η αξία υπολογίζεται σε νούμερα,
με δόλο.
Η πόρτα σου χτυπάει, δίχως ένταλμα,
από παράνομο νόμο και δίχως έγκλημα...
τόσο παράλογο που η λογική απέχει,
από ένα νομοσχέδιο που γράφτηκε στο πόδι,
πυροτέχνημα.
Όλοι θα σβήσουν...
η ιστορία αποφασίζει ποιοι και πότε θα σιγήσουν.
Ο λογοτέχνης είμαι, λόγω τέχνης...
έργα που ανθίζουν,
απών ο καλλιτέχνης.
Είμαι φύλακας ονείρων,
η φωνή που διαφωνεί,
είμαι δικαστής εκείνων...
αφού ο δικαστής αδιαφορεί.
Είμαι φύλακας ονείρων,
η φωνή που διαφωνεί,
είμαι δικαστής εκείνων...
αφού ο δικαστής αδιαφορεί.
Θα πληρώσει κανείς;
Ακούτε γονείς,
ένα παιδί θέλει να 'ναι παιδί...
όχι να μεγαλώνει νωρίς.
Είναι τα σχολεία ένα τεστ;
Είναι καθοδηγητές, οι καθηγητές...
ή απλά μορφωμένοι,
δίνουν επιλογές...;
Ή μήπως είναι λίγο κολλημένοι.
Η πόλη σου νεκροταφείο,
δεν ακούγεται η γνώμη σου...
γιατί προέχει να γραφτεί σε χαρτί,
μία συγνώμη σου,
με τ' όνομά σου στην υπογραφή.
Τέλος.