Ήμουνα μικρός θυμάμαι,
τόσο μικρός, που σχεδόν δε θυμάμαι,
σε λάθος τόπο και χρόνο, σε λάθος δρόμο,
σε λάθος κόσμο, μπορεί, με πόνο μόνο.
Δηλώνω,
ήμουνα μάρτυρας επίθεσης αυτοκτονίας,
η όρασή μου θύμα της τρομοκρατίας,
από τότε, περίμενα το πότε θα ξαναδώ,
το πότε θα ζω ξανά χωρίς να φοβηθώ.
Ήμουν ετών οχτώ,
ένα παιδί μικρό κι από τότε σκοτάδι,
σα βουτιά στο κενό,
το κάθε μου βήμα σε μονοπάτι σκοτεινό,
δεν μπορούσα να δω, μα μπορούσα να φανταστώ.
Και τη μορφή σου δε γνωρίζω,
αναγνωρίζω τη φωνή σου και το άγγιγμά σου,
νομίζω πως νιώθω ασφάλεια κοντά σου,
τα μάτια σου, εικόνα που δεν είδα ποτέ, γεμάτα φως.
Και περιγράφω, δέκα χρόνια στο σκότος,
έργο μακάβριο και σκοτεινό δωμάτιο όλος ο κόσμος
και μαραζώνω στη γωνία σου κατάθλιψη,
με θλίψη περιμένω στα γιατί μου την απάντηση
και λύση για να βρω,
ψάχνω, για να βγω από την άβυσσο και το καταραμμένο το μαύρο τοπίο,
να πω αντίο στο βαρύ φορτίο...
το οποίο κουβαλώ και σιγά σιγά παραλύω.
Και πάνε χρόνια δίχως χρώμα,
Γη χωρίς χώμα, νιώθω να πατώ,
παγωμένο βλέμα,
κρύα λόγια κι ειμ' εδώ στον παγετώνα,
στον αγώνα με τα χιόνια,
μες στον εσωτερικό μου τον χειμώνα.
Και πάνε χρόνια δίχως χρώμα,
Γη χωρίς χώμα, νιώθω να πατώ,
παγωμένο βλέμα,
κρύα όλα κι ειμ' εδώ στον παγετώνα,
στον αγώνα με τα χιόνια,
μες στον εσωτερικό μου τον χειμώνα.
Μα τώρα νιώθω τη φλόγα κοντά μου,
τώρα με συγκίνηση,
δέκα λεπτά μετά την εγχείρηση,
δέκα τις εκατό, το ποσοστό του να δω,
εκτίμηση γιατρού κι ήμουν οχτώ τώρα δεκαοχτώ.
Και τώρα νιώθω μέσα μου τη φλόγα,
τώρα με συγκίνηση,
ένα μήνα μετά την εγχείρηση,
ενενήντα τις εκατό, το ποσοστό να μη δω,
και βγάζω γάζες και ανοίγω τα μάτια να δω.
Είδα λευκό πρώτα, εκτυφλωτικό φως,
κι από τα δάκρυά μου ο κόσμος θολός μα χρωματιστός,
μακριά μου ο θάλαμος ο σκοτεινός,
είδα πράσινο, κόκκινο, μπλε και μαύρο και γκρίζο και ροζ,
κίτρινο, καφέ και μωβ, πορτοκαλί και σομόν,
χακί, γαλάζιο παρόν ο καθαρός ουρανός,
εκεί θέλω να 'μαι μαζί να πετάμε,
πάμε ζωή, μες στο ταξίδι σου δεν αξίζει να πολεμάμε.
Απολαμβάνω τις εικόνες, γυρίζω το κεφάλι στις οθόνες,
ζωγραφίζω με τις ώρες,
αντιστοιχώ τα πρόσωπα με φωνές
κι οι μορφές, είναι όμορφες όλες, είναι μοναδικές,
ήτανε δίπλα μου σα να 'ταν εχθές, φωτογραφίες βλέπω,
μίλα μου και πες οτι θες,
όταν στα μάτια σε κοιτώ,
οι λέξεις παύουνε να φαντάζουν απλές,
κι είναι φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες.
Αγάπα δυνατά και πάτα γερά,
γιατί είναι φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες.
Κάθε φορά που θα πέφτεις να σηκώνεσαι ξανά,
γιατί είναι φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες.
Από τον πιο βαθύ βυθό μέχρι το πιο ψηλό βουνό,
γιατί είναι φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες.
Κι από το πιο ψηλό βουνό μέχρι ψηλά στον ουρανό,
γιατί είναι φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες.