Το αγαπάω αυτό το σπίτι
Όχι όπως εσείς
Εσείς μεγαλώσατε εδώ
Σας έχουν πλακώσει τα ταβάνια
Έχετε αναμνήσεις
Και προπάντων
Δεν έχετε που αλλού να πάτε
Εγώ αγάπησα 4 τοίχους και μία υπόνοια αυλής
Με γεναιόδωρη, αλλά πεπερασμένη θέα
Που συμμορφώνουν την εφηβικά ατίθαση σκέψη μου
Και το άπληστο πάθος μου για "τρελή" ζωή
Που μ' οδηγεί σε απελπισία
Αυτό το γαμημένο μέρος επιβάλλει συγκεκριμένες δυνατότητες
Και απ' αυτές μπορώ να διαλέξω τις καλύτερες
-ή έστω τις λιγότερο χειρότερες-
Βάσει των εμπειριών μου τόσα χρόνια που ήμουν άστεγος
Το αγαπώ αυτό το σπίτι
Όχι όπως εσείς
Δεν φοβάμαι την βροχή
Ούτε τους κλέφτες
Εμένα φοβάμαι
Που όταν δεν έχω σπίτι δεν ξέρω προς τα που να κινηθώ για να ηρεμήσω
Μπερδεύω τα λόγια μου και σας φαίνομαι ηλίθιος
Το αγαπάω αυτό το σπίτι
Σ' όποιον πραγματικά έχω λείψει
Ξέρει πλέον που στο διάολο θα με βρει
Στο σπίτι που αγαπώ
Ή έστω κάπου εκεί τριγύρω
Δεν σας ανοίγω
Έτσι κι αλλιώς σε λίγο σκόπευα να φύγω
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω
Για ν' ανήκω σ' ένα σύνολο
Ποτέ δεν είχα πλάνο
Λέω να την κάνω
Αφού ποτέ δεν σας κατάλαβα
Ή μήπως τα κατάλαβα όλα και σας σιχάθηκα;
Λυπάμαι που τρελάθηκα νωρίς
Μαζί μου δεν θα φύγει κανείς
Είμαι σαφής;
Είστε κανίβαλοι
Κι εγώ επίσης
Τί να τις κάνω τόσες ώρες συζητήσεις;
Αφού η λογική αναζητάει επιβολή είμαι παράλογος
Και άντε τώρα να με πείσεις
Ομολογώ πως έχει πλάκα να σας βλέπω να χτυπιέστε
Να φωνάζετε, στην πρώτη ευκαιρία να καυχιέστε
Να γκρινιάζετε
Μα με κουράζετ' ώρες-ώρες
Με κουράζετε
Γιατί μου μοιάζετε
Τρέχετε, μισείτε και ζηλεύετε
Πληγώνετε, χτυπάτε, ανασαίνετε
Κλέβετε, αποφεύγετε, αρπάζετε
Αντέχετε κι ανέχεστε
Επιβιώνετε, γαμιέστε
Και μετά απλά πεθαίνετε
Μην μου χτυπάτε την πόρτα
Δεν το αντέχω
Σήμερα αποφάσισα απ' όλους σας ν' απέχω
Μόνο για σήμερα, γαμώτο!
Γάμησε το
Δεν θα φύγω
Κάντε με ό,τι θέλετε, αρκεί να βλέπω ήλιο
Είμαι μια σκιά σαν όλες τις άλλες, για όλους τους άλλους
Το πιο κοντινό σ' επιλογή είναι να προτείνει πως θα ντυθεί
Απλά για να δει της προτροπές της να γκρεμίζονται
Καταβάθος δεν ξέρω ούτε εγώ ποιος είμαι. Περιμένω να μου πείτε
Περιμένω να μου παραδώσετε τον εαυτό που οραματίζομαι
Είναι ένας λαμπρός πειραματισμός
Μα και μια βόμβα συνεχώς σε ετοιμότητα
Η φλόγα της κομίζει καταφύγιο, ζεστά κορμιά
Ή με πλακώνει στο ίδιο μου το μέρος που νόμιζα σπίτι
Κι οφείλω να με ξεθάψω, έπειτα να χτίσω νέο
Ο μόνος λόγος που εκλιπαρώ να μ' αγαπήσετε
Ντρέπομαι, μα είναι αλήθεια
Δεν ξέρω πόσοι με καταλαβαίνουν
Αλλά δεν είναι όλοι απαραίτητοι
Λεκιάζει επικίνδυνα, είμαι πιο τρωτός απ' όσο νόμιζα
Βοηθήστε με να θεωρώ ότι με ξεπέρασα
Να νιώσω την πολυπόθητη δύναμη
Που κατοικεί ανάμεσα στον εμπαιγμό
Και τη σιγουριά της αποδοχής
Παρακολουθώ τη γλώσσα του σώματος
Με μεθοδικό άγχος, μιλάω σαν να μην έχω τίποτα
Μα όταν έχω τρέμω
Να βρω ενα καλό αστείο, μια πρωτότυπη ιδέα
Ένα επιχείρημα, να με τοποθετήσω στο χάρτη
Είτε να μαχαιρώσω την πλήξη στην φουσκωμένη της κοιλιά
Που μεταβάλλονται ανάλογα με το ρεύμα η το νεύμα
Του σκηνοθέτη (ή του υπεύθυνου φωτογραφίας)
Η αβεβαιότητα τρέχει πιο γρήγορα από τη νοητική μου εξέλιξη
Τροφοδοτούμενη από την ανέλπιδη εξέγερση
Και ο καθρέπτης θα αυτοαναιρούταν
Ωστόσο αν γνώριζα τον τρόπο θα το ρίσκαρα
Πάνω απ'όλα είναι το Εμείς
Βαρέθηκα να ψάχνω δικαιολογίες για κάτι
Που στα μάτια μου φαντάζει αυτονόητο κι απλό
Έϊ, μη μου μιλάτε, μη με κοιτάτε
Για να λέτε το πόσο καλά γαμάτε
Μπρόστα από τον καθρέφτη που τόσο πολύ αγαπάτε