Απ' των ονείρων σου τα πάθη κατάλαβες λίγα
Τι κι αν κατάφερες πολλά
Δείλιασες να τα πάρεις στην ζωή σου πυξίδα
Τώρα παλεύεις στα βουβά
Απ' των ονείρων σου τα πάθη χρειάστηκες τόσα
Που θα σου άνοιγαν τα φώτα
Όσα κι αν πήρες δανεικά πίσω δωσ' τα
Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα
Σου δώσαν ρόλο αυλαία κουστούμι και κοινό
Ακροβατείς μα και να φτάσεις θα πέσεις στο κενό
Κοίταξε πάνω τι κι αν τ' αστέρια δεν τα φτάνω
Προσπαθώ και καταφέρνω να γυρνάω τα πάνω κάτω
Απεναντίας, βαριανασαίνεις μετά βίας
Απόκληρος απ' τα όνειρα τ' αγνά της εφηβείας
Πούλησες ελεύθερες ιδέες και πια σ' αγγίζουν
Ασπρόμαυρες σημαίες που στα πανιά σου κυματίζουν
Δικαιολογίες άπειρες βρήκες
Μοιράστηκες τα χρέη σου με ψεύτες και πατρίδες
Και τις λέξεις που κάποτε τις είχες για σπουδαίες
Τώρα τις αποφεύγεις και σου μοιάζουνε χυδαίες
Την φιλία, την απορρίπτεις με την μία
Την αγάπη, την περνάς για αυταπάτη
Η ηθική, σου καταντάει φορτική
Κι η περηφάνεια κακοφαίνεται σαν μικροαστική
Κι όμως γι' αυτήν έλεγες πως θα τα παρατήσεις όλα
Μα να 'σαι τώρα βουτηγμένος μες στην βρώμα
Και σαν τώρα σε θυμάμαι να ορκίζεσαι πως
Μέσα στον βούρκο επιπλέει ο δειλός
Δειλός απέγινες με φιμωμένο στόμα
Υποκριτής που ανάγεται στο να πιστεύει ακόμα
Ότι ο θεός που συγχωρεί τα λάθη
Θα σε λυτρώσει
Απ' των ονείρων σου τα πάθη
Απ' των ονείρων σου τα πάθη κατάλαβες λίγα
Τι κι αν κατάφερες πολλά
Δείλιασες να τα πάρεις στην ζωή σου πυξίδα
Τώρα παλεύεις στα βουβά
Απ' των ονείρων σου τα πάθη χρειάστηκες τόσα
Που θα σου άνοιγαν τα φώτα
Όσα κι αν πήρες δανεικά πίσω δωσ' τα
Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα
Ο αέρας μουρμουράει το αγαπημένο μου ρεφρέν
Ξαφνικά ξαναγυρνάει η ζωή μου στο μηδέν
Τότε που ξάπλωνα στο χώμα και μέτραγα τ' αστέρια
Ένα λεπτό ακόμα και θα τα 'πιανα στα χέρια
Μα τα αστέρια έτσι είναι δεν σου κάνουνε την χάρη
Αν πιστέψεις πως τα αγγίζεις ο ήλιος θα στα πάρει
Η ζωή παίζει παιχνίδια δεν ψάχνει για αισθήματα
Δεν την συγκινούν τα τραγούδια και τα ποιήματα
Γελιέσαι πως νικάς, μα είσαι θνητός ακόμα
Νομίζεις πως θα αντέξεις, μα είσαι ήδη πτώμα
Σ' αναγκάζει να πληγώσεις ό,τι κι όποιον πίστεψες
Εμένα δεν με πλήγωσες τα όνειρα μου λήστεψες
Τα όρια που έθεσες, αλήθεια, δεν τα διάλεξα
Ζωή που με ωρίμασες ακόμα δεν μεγάλωσα
Και όλα αυτά που μου 'ταξες ακόμα δεν τα είδα
Γι' αυτό πάντα προσέχω να μην πέσω στην παγίδα
Μα όποτε μιλάω καταντάω κυνικός
Τις ιδέες μου μασάω δεν τις φτύνω ο δειλός
Και μέρα με τη μέρα υποτάσσομαι σε κάποιον
Αντέχω να ανέχομαι τις συνειδήσεις σάπιων
Γι' αυτό κάποιες φορές τα λόγια είναι ανίκανα
Κι απ' τ' αστέρια ζητάμε απαντήσεις τόσο αμήχανα
Συμβιβαζόμαστε, ξεχνιόμαστε όσο παιρνάν' τα χρόνια
Μας φοβίζουν οι βασίλισσες σαν να 'μασταν τα πιόνια
Τώρα τα λόγια καταντούν περιττά κι αστεία
Γελάμε τυπικά σε πουλιά και άστρα
Κοιμισμένοι μαθητές μ' ανοιχτά βιβλία
Φεύγουνε τα χρόνια τρέχα κι άντε πιασ' τα
Κι όταν ξεχαστείς ή απλά συμβιβαστείς
Και ζητάς απ' τον εαυτό σου απλά να επιβιώσει
Πήγαινε και πες όσα δεν τόλμησες να πεις
Πως αφήνεις το παρόν ένα μέλλον να σκοτώσει