Ξέρεις θα 'τανε ωραία ανέμελος να περπατάω
Και σε κάθε μαλακία να χαμογελάω
Να φοράω τα καλά μου και να 'χω τα λογικά μου
Σαν μου δίνουν καρπαζιές, να μη χάνω τα βήματά μου
Να μη σκέφτομαι πολύ
Γιατί όποιος σκέφτεται πολύ
Καλομαθαίνει και στα όχι και στα μη
Κι αν αρνηθώ, θα 'ν' για καλό
Για των πολλών την ευταξία και τον πατριωτισμό
Θα φυλάω από τα ρούχα τα μισά μου
Και πριν πεινάσω, θα μαγειρεύω
Και αν κάποτε πουλήσω την αξιοπρέπειά μου
Τον κουμπαρά με τα φλουριά θα ψαχουλέυω
Θα ψηφίζω δαγκωτό εγώ το κέντρο
Μέτρον άριστον
Γι' αυτό και δεξιά θα ψιλογέρνω
Κι αμά με το καλό περάσω στη σχολή
Να με φωνάζεις φοιτητοσυνδικαλιστη
Βρε δε σφάξανε
Αντί να περπατάω εγώ θα τρέχω
Και θα χαμογελάω, όταν μπροστά μου θα σ' έχω
Θα φοράω δύο γραβάτες, για να φέρνω σοβαρός
Κι αν σηκώνεις και χέρι, δυό-τρεις ανάποδες θα τρως
Θα σκέφτομαι πολύ, γιατί ξέρω δεν σε συμφέρει
Και θα γράφω στ' αρχίδια μου κάθε πρέπει
Θ' αρνηθώ να ενταχθώ, στο διάολο τό κοινό καλό
Γαμώ τους νόμους σας ρε κι όλο το φασισταριό
Αφήνω τα βλαμμένα με τη μόδα να χαίρονται
Τα πρότυπα ομορφιάς όμορφα καίγονται
Κάποια πράγματα, να ξέρεις, τα ρημάδια δε πουλιούνται
Μα με αίμα και θυσίες αποκτιούνται
Των εκλογών την κυριακή αυτήν την φο-μπιζου γιορτή
Μην περιμένετε απο μένα να ρεφάρετε
Και του πούστη ρε φίλε δε θα μπω και στη σχολή
Από τα τρία το μακρύτερο θα πάρετε
Καλήν ημέραν άρχοντα κι αν είναι ο ορισμός σου
Χάρισέ μου λίγο απ' τον πολύτιμο καιρό σου
Να σου πω πως σήμερα σιχάθηκα το είδος μου
Τον κόσμο μου, την χωρά μου, τα ήθη και το ήθος μου
Και σένα
Που σκοτώθηκες νωρίς
Και κοιτάς να βολευτείς όσο πιο πρόωρα μπορείς
Για να ξεχάσεις
Πως κάποτε υπήρξες ζωντανός
Και σου φταίει για την κατάντια πάντα ο διπλανός
Παθητικέ ακροατή καήμενε τήλεθεατή
Δεν αντέχω να μου λες πως δεν ευθύνεσαι εσύ
Απαθή ψηφοφόρε τίποτα μη μου πεις
Σου μάθανε να είσαι γρανάζι μηχανής
Να σκύβεις το κεφάλι, να ερωτεύεσαι το χάλι
Να πληρώνεσαι αμυδρά, να το παίζεις βιοπάλη
Και να κλαίγεσαι
Σε 'μαθαν να μην ονειρεύεσαι
Και τύπους σαν κι εμένα κατευθείαν να σιχαίνεσαι
Εντάξει
Εγώ είμαι η αταξία και σύ η τάξη
Εσύ έχεις ένα πρόγραμμά, εγώ έχω ό,τι κάτσει
Εσύ έχεις δουλειά, σπίτι κι ίσως διαζύγιο
Γκόμενα, παιδιά και στην πλάτη ένα μαστίγιο
Δε μου λες
Δε σου 'λειψε έστω λίγο το ανέμελό σου χθες
Δε μπορώ να καταλάβω πως σταμάτησες να θες
Να πέφτεις να κοιμάσαι δίχως τύψεις
Φοβήθηκες να παίξεις και μου λες πως θες να ζήσεις
Μα δε ζεις
Ζητάς υποκατάστατα ζωής
Θα πετύχεις μονάχα, αν τα όνειρα αρνηθείς
Και ξεμπερδέψεις από τις εφήβικές σου σκέψεις
Κι αν ζηλέψεις ευτυχία θα πρέπει να την κλέψεις
Για να ζήσεις
Παρόμοια με αυτούς στις διαφημίσεις
Με μόνη προϋπόθεση, για πάντα να το κλείσεις
Καλήν εσπέραν άρχοντα και ασ' τους ορισμούς
Ξέρω, θα μου πεις πως μιλάω εκ του ασφαλούς
Θα μεγαλώσω και γω και θα κάνω υποχωρήσεις
Καλή είναι η επανάσταση, μα πρέπει και να ζήσεις
Να δουλέψεις και να σκύψεις, τα παιδιά σου να ταΐσεις
Και να μην ξαναμιλήσεις
Μην γελάσεις η δακρύσεις
Κι όσες τύψεις αποκτήσεις, να τις αντιμετωπίσεις
Να το κλείσεις άμα θέλεις στη ζωή σου να πετύχεις
Και να τρεξεις να προλάβεις, τα όνειρά σου να τα θάβεις
Και μετά θα καταλάβεις
Ότι όλα είναι ΜΑΤΑΙΑ