Δεν ξέρω αν προλαβαίνω να μιλήσω δεν με νοιάζει
Μονάχα με πειράζει ό,τι με καταδικάζει
Να σωπαίνω, να βλέπω ότι έχασα το τρένο
Να βιάζομαι συνέχεια, μα να μην προλαβαίνω
Είμαι, πως το λένε, απ' αυτούς που σπάνια κλαίνε
Που συνέχεια γκρινιάζουν και τα άπαντα τους φταίνε
Οι γονείς τους, οι δασκάλοι, η ατυχία η μεγάλη
Η πουτάνα η ζωή, που αποδείχτηκε τσακάλι
Είμαι απ' αυτούς που μιλάνε στο φεγγάρι
Ερωτεύονται τον ήλιο και φοβούνται μην τα πάρει
Και μας κάψει
Μας πάρει, μας σηκώσει, μας πετάξει
Σε μέρη που τα σύννεφα θα μοιάζουνε εντάξει
Είμαι απ' τα παιδιά, που φοβούνται το σκοτάδι
Και φωνάζουν δυνατά, όταν έρχεται το βράδυ
Μπας και φύγει
Βλέπω τη ζωή μου σαν παιχνίδι
Γι' αυτό και αντιδρώ σ' οτιδήποτε με πνίγει
Είμαι απ' τα πουλιά, που ξεμείναν' στα κλουβιά
Και συνήθως κελαηδούν απο τ' άλλα πιο γλυκά
Και μανιασμένα
Κι ας μείναμε για πάντα κλειδωμένα
Σ' ένα μέλλον που επιλέχτηκε για μας από τη γέννα
Είμαι απ' αυτούς που τον κόσμο θε ν' αλλάξουν
Που μένουνε στον βούρκο, μα δεν θέλουν να πετάξουν
Μόνο θέλουνε να γίνει ο βούρκος κάποτε μια λίμνη
Γιατί μάθαμε στην πλώρη και δεν κάνουμε για πρύμνη
Είμαι απ' τ' αστέρια που κοιτούν οι ερωτευμένοι
Μα όταν πέφτω δυστυχώς η ευχή δεν πετυχαίνει
Τα αστέρια δεν πέφτουν για ευχές μέσα στη θάλασσα
Βουτιά ήθελα να κάνω, συγγνώμη αν στη χάλασα
Είμαι απ' τα σκυλιά που φοβούνται τους ανθρώπους
Και τη μαύρη τους καρδιά τους αδέσποτους τους τρόπους
Κι ας κλωτσάνε, δεν μάθανε οι καημένοι ν' αγαπάνε
Κι αν καμιά φορά γρυλίζω είναι διότι τους λυπάμαι
Κάποιον μου θυμίζεις εαυτέ μου απόψε ψεύτη
Κάποιον κι όχι αυτόν, όταν κοιτάω τον καθρέφτη
Και φοβάμαι, όταν σε κοιτώ να μιζεριάζεις
Να βρίζεις, να θυμώνεις μ' όλα αυτά που ίσως δεν μοιάζεις
Σταμάτα έτσι είναι αυτά που κοροϊδεύεις
Ψυχή μου εσύ γεννήθηκες στο άπιαστο να τρέχεις
Να ονειρεύεσαι και λουλούδια να ερωτεύεσαι
Να λες αυτό που νιώθεις, να το ζεις και να μην ντρέπεσαι
Θυμάμαι, αδέρφια μου αυτοί που τραγουδάνε
Όταν πονάνε κλαίνε κι όταν αγαπούν γελάνε
Που μάθαν' να πετάνε, παρά τις αλυσίδες
Κι ανοίξαν την καρδιά τους για να δεις όσα δεν είδες
Εγώ τη βρίσκω με φεγγάρια να μεθώ
Να ξεχνώ ό,τι με χαλάει και τ' αστέρια να μετρώ
Ν' ακροβατώ πάνω σε σύρμα σκουριασμένο
Να πιστεύω στους ανθρώπους, άλλα μόνος μου να μένω
Είμαι απ' αυτούς που τους λες κομπλεξικούς
Απ' τους τρεις σκληροπυρηνικά ρομαντικούς
Από 'κείνους που ονειρεύονται ακόμα
Για σένα και για μένα, για όσους ρίζωσαν στο χώμα
Την βρίσκω μ' ένα μουσικό χαλί για πάτημα
Anima από άμυνα και μάθημα στο μάθημα
Μαθαίνω κι άμα με δείτε να βαριανασαίνω
Χαρίστε μου χαμόγελα, γιατί αλλιώς πεθαίνω
Είμαι απ' αυτούς που συστήνονται με βλέμματα
Κι άμα σου πω πως χάρηκα, ίσως να σου λέω και ψέμματα
Λυπάμαι φίλε μου πραγματικά, λυπάμαι
Αν θεωρείς ανώφελο το ότι τραγουδάμε
Είμαι απ' τα παιδιά που 'ναι πάντοτε κλειστά
Από πρώτο χέρι ξέρω τι σημαίνει μοναξιά
Βγαίνω μοναχά όταν πέφτει το σκοτάδι
Αγάπησα το βράδυ κι ας με πνίγει το ρημάδι
Θέλω να διαφεύγω από την πραγματικότητα
Κι ας έκανα παρέα συνεχώς με λάθος πρότυπα
Ξέρεις δεν με νοιάζουνε καθόλου οι επιπτώσεις
Και το παίζω κουφή σ' όσα θες να μου χρεώσεις
Είμαι απ' τους ανθρώπους που δεν λένε καλημέρα
Και βαριέμαι τους ανθρώπους που μου λένε χαμογέλα
Έφτασα 18 και τέλος ως εδώ
Απ' το χάος που επικρατεί δεν μπόρεσα να βγω
Οι περισσότεροι με χαρακτηρίσανε τρελή
Μα μέσα στο μυαλό μου εγώ είμαι η λογική
Είμαι απ' αυτές που μπερδεύουνε τις μέρες
Και για μένα οι ώρες τρέχουνε σαν σφαίρες
Είμαι απ' τα παιδιά που συνέχεια ρωτάνε
Και πιστεύουν τα λουλούδια όταν κόβονται πονάνε
Μπορεί να κλαίω εύκολα, μα έχω την ελπίδα
Πως καθετί θα φύγει μετά την καταιγίδα
Έχω βάλει στόχο μοναχά την κορυφή
Και η χώρα του ονείρου δεν είναι αρκετή