Verscholen in 't wild struweel
Langs d'oude baan naar Gent
Stond ooit een somber spookkasteel
In den omtrek wijd bekend
Ooit sloeg den eigenaar van 't pand
Van zinnen zwaar beroofd
Zijn gemalin met zware hand
Een spijker door het hoofd
De volle maan schijnt op haar ontknookt lijf
Op haar schedel, afgekookt
Het kaarsvet droop in 't duister
Langsheen haar drogend been
'S Nachts weerklonk gefluister
Geknars en wars geween
'T Kasteel, gehaat, gehoond
Stonk zwaar naar zuur en pis
Nooit werd het nog bewoond
'T Kreeg de naam "Verdoemenis"
En gedoemd waart ge, teef
Uit mijnen hof wijf
Uit de grond
Sier mijn tafel en geef mij licht
Uit mijnen hof wijf
Uit de grond
Voor mijn oneindig plezier