Lang, heel lang geleden
Als in tijden van storm en hoog water de Maas nog reikte
Tot aan de voet van deze veste
Woonde in dit kasteel de vierde burggraaf van Capelle van Kaatsheuvel
Hij verzamelde sprookjes en sagen van over de hele wereld
Én bedreef de magie
Hij kon bloemen laten zingen en muren laten dansen
Er was maar één plaag in zijn leven: de boze heks Visculania
Die leefde achter slot en grendel in het nabijgelegen Druinen
Zij wilde hem zijn sprookjes afnemen
Op zekere kwade dag toen de heks zich op rooftocht vermomd
Had als een ongebluste jonge maagd
Werd zij betrapt door de hovenier van Kasteel De Efteling
Door de drie rechters van het hertogdom werd zij veroordeeld
Tot de brandstapel in de oostelijke vleugel van het slot
Op het laatst sprak zij een verwensing uit
Waarin de burggraaf voor eeuwig werd gedoemd te zoeken
Naar zijn laatste sprookje: zijn dochter Esmeralda
En steeds als het water van de Maas weer stijgt
Slaat de betoverde kraai van Visculania om twaalf uur de klok
Dan bengelt weer het lijk van de tuinman
Die haar verraadde aan het klokkenkoord
De rechters die haar veroordeelden weeklagen uit het zolderraam
En in de catacomben snelt de graaf zijn dochter na
Zonder haar ooit te vinden
Terwijl de bloemen zingen en de muren dansen
Slingert de heks haar verwensingen in de sarcofaag
Waar de resten van de graaf gevangen liggen
Op de zuidheuvel van het slotplein vindt zijn dochter geen rust
En dat zal zo nog jaren duren
Tot de zang der bloemen de uilen hun ogen doet sluiten
De boze kraai in slaap gesust heeft
En de verwensing is verbroken