Það var einmitt í svona veðri sem ég Varð úti fyrir tólf árum. Í logni og lamandi hita út á veg Lagðist ég flóandi í tárum Því farinn var hjartfólginn hundurinn minn, En hann var þrífættur og blindur, Eins og frændi, en Norðurárfarvegurinn Fékk þann sem var ekki syndur. Ég man þetta vel líkt og gerst hefði í gær Og gjörla ég minnist með trega; Í gær var ég ennþá með fimm og fimm tær Svo fækkaði þeim óskaplega -En hver gat séð fyrir þau firn og þau glöp Sem felast í baðferð í hvernum? En sigrarnir teljast samt fleiri en mín töp, Ég töluvert græddi á hernum. Svo hver sem að kann, Könnu nú lyfti! Hver minning um mann, Sem máli okkur skipti, Er okkur hvöt, drekkum því þeirra skál! Eitt er það sem að vor ætt ekki kann, Því aðrir í vinnu um svíkjast! Fegurðin prýðir hér flestallan mann En fyrst og fremst þá sem mér líkjast. Og handalaus byggði nú allt þetta hús Hermundur afi á degi. Um gangráðinn gríp ég og tárvotur djús- Glasið mitt tæmi og segi: Að hver sem að kann, Kolluna tæmi! Nú heiðrum við hann Eða hana, sem dæmi Gáfu okkur góð, drekkum nú kveðjuskál! Drekkum nú kveðjuskál!