(Siema, z tej strony Dzakob)
(Znowu się słyszymy)
(Ten kawałek jest dla mnie o tyle ważny)
(Że nie chciałem brać bitu z internetu ani od producenta)
(Więc zrobiłem go sam, posłuchajcie wszyscy do końca)
(Pozdro, dzięki że jesteście)
Kiedyś sto kawałków w rok, a teraz co?
Kiedy mam coś napisać to się łamie mi głos
Wyświetliłem wczoraj co pisali fani
(Od wczoraj to minęła kolejna noc)
I obiecałem, że się odezwę
Ale płaczę pod kocem jakbym miał depresję
Nawijając o tym że depra jest wszędzie
Lecz jestem odporny i nic mi nie będzie
Tak myślałem
Kiedy z dziewczynami nie szło mi po drodze to nagrywałem kawałek
Potem ta sama dziewczyna kurwa patrzy w moje oczy
I mi mówi, że na Instagramie zdjęć nie usuwałem
Chciałem być smutnym chłopcem
I to było paradoksem
No bo byłem smutnym chłopcem
U którego w tekstach były prawdziwe historie
Nie chcę współczucia, gubię się w uczuciach
Choć jak nie słuchałaś i tak nie posłuchasz
W DMach od dawna (Miałem psychiatrę)
A wspomnień jak rzeczy to nie powyrzucasz
Toksyczny chłopak i skrzywdzony dzieciak
Co przestał kochać w godzinę
Nie wiem czy serio chcę robić muzykę
Przez depresję się wypaliłem
Jakbym jutro wstał zmęczony
Dowiedział, że się rozstaliśmy
I zerwał po dwóch latach z nią
Siedział w pokoju i sam pił whisky
Dalej się nie zmienia to co sobie zakładałem
Bo robiąc kawałki nawet się nie uśmiechałem
Chociaż moja mama była dumna ze mnie
Bo w sklepach na półce moje płyty układane
Wyjebane na Dzakoba
Już nie wierzę w żadne słowa
Zbierałem się dwa tygodnie żeby napisać to
Zobacz
Tak myślałem
Kiedy z dziewczynami nie szło mi po drodze to nagrywałem kawałek
Potem ta sama dziewczyna kurwa patrzy w moje oczy
I mi mówi, że na Instagramie zdjęć nie usuwałem
Chciałem być smutnym chłopcem
I to było paradoksem
No bo byłem smutnym chłopcem
U którego w tekstach były prawdziwe historie