Seyduna bir yanıyla sırtını dağlara yaslamış
Rahat rahat uyuyordu
Diğer yanı sevda kılıcından geçiriliyordu
Hasretin sütlü şafağında
Her ahda ciğerine kan otururdu
Buzdu kapkaraydı dağların kuytuluğu
Yaşamın korkusu i̇telemişti dağlara onu
Türkü söylerdi nefes almak i̇çin uluyan gecelerde
Yorgun sularca uykuya dalmazdı hayat Seyduna'da
Etrafı ağaçlı akarsuya benzerdi Şahrut'un gözleri
Ayışığına bakarak şarkı söylerdi akarken
Geceleyin bile yedi i̇klim rengiydi yüreği
Güneş rengi gözleri düşünürdü Şahrut'un
Yorgun düşleri dökülürken uykunun gölüne
Gece gibi kapkara gözüyle yıldızlara bakıp
Düşünürdü Şahrut'u düşünür i̇çi yarılırdı acıdan
Bir türkü gibi gözleri uzakalara uzanırdı
Bir şafak güzelliğinde Şahrut'la uyanmaktı ümidi
Ve dağ gibi sertleşen yüzüyle düşerdi toprağa
Yorgun gözleri öylece açık dururdu uykuda yüzünde
Yıldızların yaşadığı saatte
Şahrut yağmurun geliniydi
Renklerin yedi vereniyle nakışlardı gök maviyi
Ne vakit Seyduna'ya hasret yaksa
Kırık su gibi bakardı dağlara
Ve genç ölümlere yakılan türküler gibi ağlardı kuytulara
Seyduna, sevdasını dağların yüzü yapar
Yıldız yanığı gecelerde yüreğinin esrarına dalar
Karayele ahını salardı
Karanlık denizinin kıyısına çekmişim i̇ki küreğimi
Nicedir senden aldığım ağılı sözlerdir ağzımın taşıdığı
Saklımda ağlarım ya da bir dostun yüzüne gülerken
Sularımı yeraltına çekmişim az yaşadıklarımda uzun ölmüşüm
Ah Şahrud niye yüzün tam okunmuyor sesinde niye?