อันนี้ล่ะคือเสียงผู้ใจหม่นหมอง
ได้ออกมายืนฮ้องลำกลอนเศร้า
อย่าหัวขวนเด้อแม่คั่นฟ้อนแต่ท่าเก่า
ให้ฝืนย้องแม่นชุดนักร้องสิขาดหมุ่น
♪
อย่าซาผู้อกหักที่ถืกถิ่มจนเสียหลัก
กลายเป็นคนบ่เต็มบาท
กะป่วงมาหลายปีผ่านสติยังบ่คืนร่าง
จั๊กว่าไปหมุ่นลี้อยู่แจใด๋
♪
ฝืนยืนจอบส่อง
แนมจ้องละไปทั่วทีปทั่วแดน
สายตาเลยพาดแหล่นไปต้อง
มองเห็นหน้าพะนาง น้องหนึ่ง
ผู้ยืนจั้งล่ะอยู่ห่างๆ
เผิ่นส่างมาคุ้นใจหลาย
จนพอเจ้าหยับเข้ามาใกล้
แล้วดึงอ้ายมากอดไว้
ได้ยินเสียงฮ้องไห้
ก้องรำพันอยู่ข้างหู
นี่ผู้สาวเก่าของเจ้ายังจำได้บ่
ลืมบ่เป็นดอกคำนาง
คำนางเจ้าผู้แก้มป่ายหล่าย
ว่าไผเคยป๋าบ่าวพี่ชายไปบ่ลา
แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อยเฮาเป็นบ้า
เจ้ากะบ่หัวซา
ล่ะคันสิไห้กะเปลืองน้ำตาสื่อๆ
กะเลยต้องฝืนลำฟ้อนเฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึกหยัง
ยิ้มเป๋อยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์เจ้าของ
ย่านมันหลุดปากเว้าบักบ้าสิด่วนลาก่อน
ล่ะเด้อจักหน่อย
ย่านคำเว้าว่าฮักคืนมาฆ่า
ให้เป็นบ้าแฮงกว่าเก่า
♪
คนมันเป็นบ้ากะย้อนว่าฮักเจ้าหลาย
บัดยามสิตายกะถิ่มให้ตายอยู่ผู้เดียว
เจ็บจนเป็นป่วงแต่เจ้าบ่ห่วงจั๊กหน่อย
หาบ่เห็นจ้อยเนาะคำว่าคนฮักกัน
ฮอดมื้อนี้สิต่าวคืนถลาอ่วยมาหา
เห็นบ่ผีบ้ามันบ่มีใจดอกนาง
จิตกะล่องลอยไปเลยๆ สมคนบ้า
ปล่อยมันไปสาหล่า
บ่อยากหวนคืนมาจำอีหยัง
♪
ลืมบ่เป็นดอกคำนาง
คำนางเจ้าผู้แก้มป่ายหล่าย
ว่าไผเคยป๋าบ่าวพี่ชายไปบ่ลา
แต่ซ้ำบ่หนำยังปล่อยเฮาเป็นบ้า
เจ้ากะบ่หัวซา
ล่ะคันสิไห้กะเปลืองน้ำตาสื่อๆ
กะเลยต้องฝืนลำฟ้อนเฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึกหยัง
ยิ้มเป๋อยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์เจ้าของ
ย่านมันหลุดปากเว้าบักบ้าสิด่วนลาก่อน
ล่ะเด้อจั๊กหน่อย
ย่านคำเว้าว่าฮักคืนมาฆ่า
ให้เป็นบ้าแฮงกว่าเก่า