(İnsanlar havada uçtu ama yerde öldüler) Ne denli insansam da kelimelerim inançsız Ne sevincin ne kanın vaizliğini saydım Yol ayrımından ibaretti zihnimin düşüşü Şu Temmuz akşamında canıma ne kadar uzaksın İçime dökme artık gülüşünü Dünya özlediğimiz kadar yakın göğsümüze Şimdi bir karıncayı öldürdüğüne ağlamış çocukluğum Yaşaması için ne gerektiyse yaptım, Ayşe Bu deniz en başından müsaitti taşmaya Bu şarkı en başından müsaitti susmaya Bi' yıldız en başında söylemişti; "Yanmak istemem" dedi Herkesin gözü önünde attılar aşağıya Canım en başından müsaitti hançerine Bitmiyor dualar, bitmiyor bu savaş Gözünde ölmek istemediğim bir yaşantı saklı Yine de geceye sırladığım bir infilaktır; aşk Onarmak değil Ve baktıkça sana tertemiz bir melek düştü dünyaya Gülümsedi tanrılar çıldırtan bir gururla Sen, karanlık ormanlara düşen o yüce ışık Sen bereketi öpüşlerin bal eden hayat yükümü Uzakta ol istediğin kadar, kendimden bile yakınsın bana ♪ (İnsanlar havada uçtu ama yerde öldüler)