Het leven is soms net als een boek.
Onze kindertijd is het voorwoord.
Pubertijd de inleiding waar iedereen zich aan je stoort.
Volwassen zijn is de kern.
En ouderdom het slot waar je aftakelt. intern.
Je levensjaren zijn de hoofdstukken.
De pagina nummers de dagen.
Het lastige is alleen
Als er mensen verder in het boek zullen vervagen.
Een persoon waar je zoveel mee hebt beleefd en gedeeld.
Zo vriend voor altijd blijkt dan toch niet voor altijd te zijn,
Terwijl die toch een grote rol in je leven heeft gespeeld.
Maarja, niet iedereen zal je boek uitlezen.
En het duurt even voordat die onzichtbare wonden
Van gemis zullen genezen.
Zoveel herinneringen die geschreven staan in je brein.
Je wilt ze waarderen maar eraan denken doet
Tegelijker tijd net zoveel pijn...
Ik mis je.
Ook al zou ik willen dat dat niet zo zou zijn.
Want niet alle mensen verlies je aan de dood.
Sommige mensen kwamen als figuranten in je boek
Voor maar waren weg in nood.
Mensen die jij in tijden van nood wel je hand bood.
Je weet het maar nooit.
We kunnen niet beoordelen op de buitenkant.
Anders waren vele mensen die niet in je leven
Hoorde niet in je leven beland.
En nee ik zal je nooit noemen als mijn vijand.
Iedereen speelt een rol in je leven.
Mensen ontmoeten en afscheid nemen zal je nieuwe wijsheden geven.
Het liefst doe ik de inleiding van mijn leven opnieuw
Met de kennis die ik nu heb opgedaan.
Maar aan de andere kant zal ik altijd achter mijn keuzes staan.
Ik ben geen open boek maar een boek met raadsels en misleidingen.
Zodat mensen niet zomaar mijn leven kunnen binnen dringen.