(เสถียร) นาน เนิ่น นานเหลือเกิน
ที่ต้องเดินบนทางเงียบเหงา
จบไปแล้วคำว่าเรา ในใจก็รู้
ลืมไม่เคยคิดลืม ก็ยังรักยังคิดถึง
เธออยู่ทุกลมหายใจ ทุกครั้งที่หายใจ
พรุ่งนี้ กี่พรุ่งนี้ เธอก็ไม่กลับมาแต่ชีวิต
ฉันยังกอดเธอไว้ พรุ่งนี้ อะไรมากมาย
ก็ต้องเปลี่ยนไป ฉันเข้าใจ มันต้องเป็นไป
ตามวันเวลา แต่เวลา แต่เวลา
ไม่เคยพาเธอไปจากใจฉัน แม้เราไม่ได้พบกัน
แต่ใจฉันยังมองเห็นเธอ เธอยังยิ้ม เสียงยังหวาน
อยู่ในใจของฉันเสมอ จะมีสักวันไหมเธอ
ที่เธอจะรู้ว่าฉันยังเหมือนเดิม
(ไม้เมือง) นานยิ่งนานเท่าไร
เรื่องของเรายิ่งไกลเกินหวัง
ไม่เหลือแม้ฝันลางลาง ให้พอได้ฝัน
เธอคงได้พบคนที่เธอรักเอาไว้ดูแลกัน
ที่มันเป็นไป ก็ให้มันเป็นไป
พรุ่งนี้ กี่พรุ่งนี้เธอก็ไม่กลับมา
แต่ชีวิต ฉันยังกอดเธอไว้
พรุ่งนี้ อะไรมากมายก็ต้องเปลี่ยนไป
ฉันเข้าใจ มันต้องเป็นไปตามวันเวลา
แต่เวลา แต่เวลา ไม่เคยพาเธอไปจากใจฉัน
แม้เราไม่ได้พบกัน แต่ใจฉันยังมองเห็นเธอ
เธอยังยิ้ม เสียงยังหวาน อยู่ในใจของฉันเสมอ
จะมีสักวันไหมเธอ ที่เธอจะรู้ว่าฉันยังเหมือนเดิม
(ไม้เมือง) พรุ่งนี้ กี่พรุ่งนี้เธอก็ไม่กลับมา
แต่ชีวิต ฉันยังกอดเธอไว้
พรุ่งนี้ อะไรมากมายก็ต้องเปลี่ยนไป
ฉันเข้าใจ มันต้องเป็นไปตามวันเวลา
แต่เวลา แต่เวลา ไม่เคยพาเธอไปจากใจฉัน
แม้เราไม่ได้พบกัน แต่ใจฉันยังมองเห็นเธอ
เธอยังยิ้ม เสียงยังหวาน อยู่ในใจของฉันเสมอ
จะมีสักวันไหมเธอ ที่เธอจะรู้ว่าฉันยังเหมือนเดิม
(ไม้เมือง) พรุ่งนี้ กี่พรุ่งนี้เธอก็ไม่กลับมา
แต่ชีวิต ฉันยังกอดเธอไว้
พรุ่งนี้ อะไรมากมายก็ต้องเปลี่ยนไป
ฉันเข้าใจ มันต้องเป็นไปตามวันเวลา
แต่เวลา แต่เวลา ไม่เคยพาเธอไปจากใจฉัน
แม้เราไม่ได้พบกัน แต่ใจฉันยังมองเห็นเธอ
เธอยังยิ้ม เสียงยังหวาน อยู่ในใจของฉันเสมอ
จะมีสักวันไหมเธอ ที่เธอจะรู้ว่าฉันยังเหมือนเดิม