Мне пустыя вокны сняцца Ад старых вясковых хат Быццам зноў выходзіць маці На дарогу ў лістапад Моўчкі збочыць на гасцінец І ўглядзіцца ў далячынь Быццам зноў чакае сына Ды ізноў не едзе сын Я шукаў сваё вызнанне Я згубіў бацькоўскі дым На далёкім скрыжаванні Дзе звярнуў я не туды? І цяпер мне сняцца пушчы Хаты, ўрослыя у мох Бы здзічэлы крык бязгучны Паабапал ўсіх дарог... І я вернуся калісьці Да парэчак і шыпшын Упаду счарнелым лісцем Пад замшэлыя крыжы Толькі сэрцу не суняцца Да світальнае зарніц Бачу зноў: выходзіць маці І глядзіць Глядзіць Глядзіць...