Okkara oydnu høgu fjøll Meinlík mær Eygnabrúgvin og knúgvarnir Dagaðu undan, tá oyggirnar slittnaðu úr botni Eru úr sama lívrunna litfarið sum basalt, kol, royða Ì mínum æðrum surkur og fuglablóð Húð er spent um klettarnar Elski tómu kensluna, sum andar úr urð Allastaðni skónin av gráum og grønligum børki Vøtnini kurr eygu, túgublómur í eyri Ì allar ættir livandi oyða, her havi eg altið búð Myndin av hesum skarpa landslagið í heilabørkin nel Veit ikki hvar mítt mark gongur Og hellurnar sprongdar av frost og sól Taka við Taka við Taka við