HEER, doe mij geen pijn.
Sla me niet, al bent u woedend,
Want ik kan niet meer.
God! U raakt me pijnlijk hard.
Ik heb uw hand gevoeld.
Het wordt me allemaal te veel.
Ik ben een grote dwaas geweest.
Ik heb wat afgezondigd!
Toen werd u kwaad. Er bleef niets van mij heel.
Mijn ziekte maakt me klam en vies
En uit mijn wonden loopt het pus.
De stank is niet te harden.
Nog even en dan lig ik in het graf,
Want in mijn lichaam woedt de koorts.
Als dat zo blijft, wordt het mijn dood.
Ik ben gesloopt, gebroken.
Mijn hart bonst in mijn keel. Ik kerm het uit:
Niemand hoort mij, Heer,
Niemand hoort mij, maar u luistert
En ik snak naar u:
Heer! Ik krijg geen adem meer.
Het licht gaat bijna uit.
Mijn vrienden lopen voor me weg.
Alleen mijn vijand kan het aan
Om mij hier te zien lijden.
Hij zet een val. Hij wil me dood zien gaan.
Ik houd me doof. Ik wil ze niet meer horen.
Ik houd me stom. Ik doe mijn mond niet open.
Ik wacht op u.
HEER, ik wacht op u,
Want u geeft mij altijd antwoord.
Daarom roep ik steeds:
'Als u mij laat vallen, Heer,
Dan lachen zij me uit.'
Want ik ga bijna onderuit.
Dit is een lange martelgang.
Wat moet ik ervan zeggen?
Ik maakte er toch zelf een puinhoop van?
De vijand leeft en hij staat sterk.
Mijn liefde straft hij af met haat.
Hij laat me ervoor boeten,
Terwijl ik steeds het goede wilde doen.
Laat me niet alleen,
Laat me nu toch niet alleen, HEER,
Laat me niet alleen.
Kom en help me, help me toch!
U bent de god die redt.
HEER, doe mij geen pijn.
Sla mij toch niet.
U bent de god die redt.
Want ik kan niet meer.
U bent de god die redt.
Niemand hoort mij, Heer.
Ik snak naar u.
U bent de god die redt.
Heer, ik snak naar u.
U bent de god die redt.
HEER, ik wacht op u.
Ik kerm het uit:
'U bent de god die redt.'
Daarom roep ik steeds:
'U bent de god die redt.'
Laat me niet alleen.
Ik zeg het steeds:
'U bent de god die redt.'
Laat me niet alleen.
U bent de god die redt.