Iemand zei: dit is Annabel,
Ze moet nog naar het station.
Neem jij je wagen, dan haalt ze het wel.
Ik zei: dat is goed en reed zo stom als ik kon.
We kwamen aan bij een leeg perron
En ik zei: het zit je niet mee.
Heel in de verte ging de laatste wagon
En Annabel zei: oké, ik ga met je mee.
En later lagen we samen, zoals dat heet,
Een beetje moe maar voldaan.
Er kwam al licht door de ramen,
Ze zei: geen tijd voor ontbijt, ik moet gaan.
Ik zei alleen nog: tot ziens, Annabel,
En ik dacht: die zie ik nooit meer terug.
Ik dacht: ik draai me om en slaap nog even door.
Maar twee uur later was ik nog wakker,
Lag stil op mijn rug.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Zo bleef ik twee dagen liggen in bed,
Ik was totaal van de kaart.
Toen stond ik op, ik moest niet denken maar doen,
Want zonder haar was ik geen stuiver meer waard.
Ik liep de stad door op zoek naar een glimp
En ik dacht: ik zie haar nooit meer terug.
Ik ging zelfs hardop praten in mezelf
En iemand zei: je stond uren met je handen
Op de leuning van de brug.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Toen, op een avond, zag ik haar weer,
Ze stapte net op de tram.
Ze was nog mooier dan de vorige keer,
Ik riep haar naam en trapte hard op mijn rem.
Ik sprong de auto uit en greep haar vast,
Ze stond stil en keek om.
Ze keek me aan, maar was nauwelijks verrast,
En ik zei: hé, waar moet je naar toe?
Ze zei: naar het station.
Ik bracht haar weg, ze kocht een kaartje Parijs,
En ik zei: en nog een erbij.
De lokettist gaf tweemaal enkele reis
En Annabel keek even opzij.
Ik zei: ik heb je gevonden vandaag
En ik laat je nooit meer alleen.
Al reis je door naar Barcelona of Praag,
Al reis je door naar het eind van de wereld,
Ik ga met je mee.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.
Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.