Έτσι, μ' αυτή την κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι
Σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος
Και μας είναι βάρος, γιατί δεν ζούμε, κατάλαβες
Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα
Να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο
Και πάλι φτου κι απ' την αρχή
Χωρίσαμε τη μερα σε πτώματα στιγμών
Σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας
Μεσα στις σπηλιές του είναι μας
Στις σπηλιές οπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας
Και τις μπαζώνουμε, με όλων των ειδών
Τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες
Σαν ανάγκες, σαν ηθική, σαν πολιτισμό
Ας ζήσουμε λοιπόν χωρίς τα πρέπει μας
Να παίξουμε σαν μικρά παιδιά
Κάθε επιθυμία ελεύθερη και όσο πάει
Κάνε πίσω αν θες εσυ
Τον πήρα εγω τον δρόμο μου, θα πάω και όπου βγεί
Ρισκάρω, έτσι είναι η ζωή και αμα δεν πάρω
Θα αποκτήσω ακόμα μια ουλή για να κοζάρω
Δεν ξεχνάω
Φτιάχνω μουσική για αυτούς που αγαπάω
Να τους ευχαριστήσω λίγο που είναι εκεί για να ακουμπάω
Το στιχάκι αυτό κολάω σαν χαρτάκι και το αυτί σου είναι ο πότης που το γυρνάω
Το τίποτα δεν μου ταιριάζει
Εγω είμαι άλλος ένας που εκφράζεται και εκφράζει
Ρισκάρω και ας μην πάρω, ας χάσω δεν πειραζει
Γιατι της στιγμής το νάζι ειναι της ψυχής το γκάζι
Ειναι, η ζωη που αλατοπίπερο μας βάζει
Διαφωνίες, ερωτόλογα, τσακωμοί και χαλάζι
Γλύκα και γλυκόλογα, βάσανο και μαράζι
Σχέσεις ανθρώπινες και ο νους μας σιγοβράζει
Εχω καλες στιγμες να ζησω
Να διαφωνησω
Να συμφωνησω
Να ζησω αρμονικα μαζι σου
Εγω και εσυ καρδιά μου ειμαστε ηφαίστειο
Τρεμάμενη η γη, στα πόδια μου νιωθω ενα δέσιμο
Τόσο μαζί και όμως τελείως διαφορετικοί
Τόσο που η σχέση δειχνει να ακροβατεί, οσο ευημερεί
Αδερφέ μου, έχουμε χαθεί
Εγω εδω και εσυ εκεί, μπλεγμένοι στην ροη
Κοιτάμε το ρολόι και τρέχουμε βιαστικοί
Κολλήσαμε στα ασήμαντα και έφυγε η μισή ζωη,
Γλυκιά λέξη το ευχαριστώ
Να δίνεις και να παίρνεις οτι πιο σημαντικό
Εγω δίνω μουσική, εσυ παίρνεις μηνύματα
Εσυ μου δίνεις αγάπη και εγω αντλώ ερεθίσματα
Ρίξε ενα χαμόγελο, ασ' τα αίτια
Ζούμε την ζωη κάθε στιγμή σαν περιπέτεια
Το σήμερα, το τώρα συγκεκριμένα
Ας μην το οργανώσουμε και ας βγάλουμε αποθημένα
Να ζησουμε μια περιπετεια ακομα
Ασ' το ρολοι, δεν ηρθε η ωρα ακομα
Καναμε το σωμα μας ενα απεραντο νεκροταφειο δολοφονημενων επιθυμιων και προσδοκιων
Αφηνουμε τα πιο σημαντικα, τα πιο ουσιαστικα πραγματα
Οπως να παιξουμε και να κουβεντιασουμε με τα παιδια και τα ζωα
Με τα λουλουδια και τα δεντρα, να παιξουμε και να χαρουμε μεταξυ μας
Να κανουμε ερωτα, να απολαυσουμε τη φυση, τις ομορφιες του ανθρωπινου χεριου και του πνευματος
Να κατεβουμε τρυφερα μεσα μας, να γνωρισουμε τον εαυτο μας και τον διπλανο μας
Ολα
Ολα Σαλονικιε τ' αφησαμε γι' αυτο το αυριο που δεν θα'ρθει ποτε
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε
Γιατί συνήθως σκεφτόμαστε, πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα
Όπως, πόσο τον αγαπούσαμε, ποσο σημαντικος ηταν για 'μας, ομως, τ'αφησαμε για αυριο