Κάποτε πίστεψες σε λόγια μακρινά Πως του δάσους τα ψηλότερα κλαδιά γκρεμίζονται αγκαλιά Το θυμάμαι σαν όνειρο που αφέθηκες στο ανέφικτο Τώρα ο φόβος σε κατάντησε πικρό ζητιάνο των καιρών Κάποιος τον ώμο μου χτυπά Μια μελωδία απ' τα παλιά Βλέπεις ο χρόνος επουλώνει μοναχά τις γρατσουνιές Οι πιο βαθιές πληγές μάς τραγουδάνε για το χτες Κι εκεί που σταματάει η βροχή ψάχνω μουσκεμένος Εφτά χρώματα να αγγίξω Κάποτε κυνήγησες μονοπάτια απάτητα Αυτά που ο χάρτης μαρτυρούσε μυστικά σε χείλη δροσερά Τώρα μοιάζουν εφιαλτικά ναφθαλίνη φτύνουνε Και στη σκιά κουρνιάζουν πια φιλώντας το κενό Κάποιος γελάει σα νικητής Η σκόνη πάει να κάτσει μα είναι ακόμα νωρίς Δεν ξέρω αν όσα αγαπήσαμε θα ανθίσουνε ξανά Μα κάποιων οι καρδιές χτυπάνε διαφορετικά Κι εκεί που σταματάει η βροχή ψάχνω μουσκεμένος Εφτά χρώματα να αγγίξω