Πίσω απ' τα πρόσωπα, τέρμα του δρόμου κι ερημιά Που η αλήθεια την αντιστρέφει Κάτω απ' το χώμα αυτό κρέμονται ανάποδα κελιά Σε κόσμο κατοπτρικό Και στα υπόγεια τα ηλεκτροσόκ σκεπάζουν τη φωνή που περισσεύει Στα εργοστάσια κατασκευάζουν μηχανές που ισιώνουν ό,τι αληθινό Και στέκεσαι βαρύς, όσο το αίμα ξεπηδάει Σαν καύσιμο από τη γη σου Κάτω απ' το χώμα αυτό σέρνονται ανθρωποειδή Σε ωμό αλληλοσπαραγμό Κάτι χειρότερο από τον ήλιο μιας στερνής αυγής να σε χαϊδεύει Κάτι πιο δύσκολο από της μάνας σου την αγκαλιά που λιγοστεύει Και ζεις αυτόν τον πόλεμο Χειμώνες στην ψυχή σου Σα θέατρο μονότονο Σα φυσικό κι επόμενο Θα ζήσεις τρομαγμένος Γελάει ο δικαστής Κάπου ζωγραφισμένος Πριν αποκοιμηθείς Και στα υπόγεια τα ηλεκτροσόκ σκεπάζουν τη φωνή που περισσεύει Στα εργοστάσια κατασκευάζουν μηχανές που ισιώνουν ό,τι αληθινό Κάτι χειρότερο από τον ήλιο μιας στερνής αυγής να σε χαϊδεύει Κάτι πιο δύσκολο από της μάνας σου την αγκαλιά που λιγοστεύει