วัน ๆ ฉันเอาแต่นั่งมอง
มองมือถืออยู่ทั้งวัน
เดี๋ยวหยิบ เดี๋ยวก็วางอยู่อย่างนั้น
ไม่ทำอะไร แค่เลื่อนไปก็เลื่อนมา
ไม่มีใครให้โทรหา มันไม่มีแม้ข้อความ
เริ่มเบื่อชีวิต ที่ไม่มีใครใกล้ชิด มันเหงาจะตาย
เบื่อวาเลนไทน์ ไม่เคยได้ดอกไม้เหมือนใคร
เบื่อกระทั่งมือถือของฉัน ทำไมมันช่างเงียบและงัน
เบื่อคนคู่นั้น ที่เขาหยอกล้อ ที่เขาคลอเคลีย
ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี
ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา
ก็ไม่ต้องบ่นเหงา และก็ไม่ต้องโทษใคร
ที่ไม่มีใคร ไอ้ฉันมันโง่เอง
รอคอยใครสักคนที่เขาจะไม่ยอมให้ฉันนั่งเหม่อ
รอคอยใครนะยามที่ฉันตาลอย
จะคอยปลอบใจ
รอคอยใครที่ทนฉันไหว
คนที่เขาไม่จากไปไหน
เริ่มเบื่อชีวิต ที่ไม่มีใครใกล้ชิด มันเหงาจะตาย
เบื่อวาเลนไทน์ ไม่เคยได้ดอกไม้เหมือนใคร
เบื่อกระทั่งมือถือของฉัน
ทำไมมันช่างเงียบและงัน
เบื่อคนคู่นั้น ที่เขาหยอกล้อ
ที่เขาคลอเคลีย
ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี
ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา
ก็ไม่ต้องบ่นเหงา และก็ไม่ต้องโทษใคร
ที่ไม่มีใคร ไอ้ฉันมันโง่เอง
ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี
ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา
ก็ไม่ต้องบ่นเหงา เหงา เหงา เหงา
ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี
ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา
ก็ไม่ต้องบ่นเหงา และก็ไม่ต้องโทษใคร
ที่ไม่มีใคร ไอ้ฉันมันโง่เอง