مهم نی برام که چی تو کمرته
منی که دکترا با چرخ دوختنم
همونم که میدونستم بَد
ولی حرف گوش نکرد
مهم نی برام که چقدر خوشگلی
میدونم هر جون تلست
همونطور که گرونتر از قبلی بودم
از نفره بعد ارزونترم
مهم نی برام که چند تا هستن
منی که بهم میزد سرکار دستبند
عشقشو داشتم شر باشم من
هروئین کشیدم دعوا کردم
مهم نی برام که بگیرم سرطان
اینم یکی از مرضام
من که هر روز میمیرم
اصلا بمیرم هم الان
مهم نی برام که پورش ندارم
پیاده ام تنهام پشت ندارم
خوشحالم برا چند دیقه لذت
به دختره مردم قول ندادم
مهم نی برام که عاشق چیم بشن
چی بگن راجبه این تِرَک
بزار بگن زانو زده
اونا که نمیدونن چی بود باره این پسر
مهم نی برام یعنی بوسه رویِ طنابِ دار
یعنی نمیفهمم خیالی نیست تنهام بزار
مهم نی برام یعنی پُشتِ خالی زانویِ زخم
کسی چه میفهمه از این حالِ داغونه من
من ساختن بلد نیستم بگو چیو خراب کنم
زیادی یاد گرفتم چشمم دید و خراب شدم
من همون قمار بازم که مهم نی باختنم
من خودم زمین خوردم خودم و به خاک زدم
نه به آرتیست بودنمو صدام مینازم
نه برام مهمه، لباس قیافم
از همون روزی که ٢ نفر شدم
تو آیئنه برا خودم کلاس میزاشتم
میدونی که برا شعرامی شاهرگ
میدونم که توءِ نگام چیا هست
من بندتما! اگه چشام سیاه رفت
قول بده ببخشی چراغ شی واسم
مهم نی برام تخممه ترس
نمیخام شهرتِ خز
کجا میخای بری نوکرتم
مگه نمیدونی مردنه تش؟
مگه نمیدونی فانیه عمرا؟
بازیچه ایم برا بازیه دزدا؟
مگه نمیدونی حقّتو خوردن؟
مگه نمیدونی لاشیه دنیا؟
مگه نمیدونی وقتی بچه ایم
عجله میکنیم زود بزرگ بشیم
یه وقتی میفهمیم که اشتباه کردیم که
شدیم یه پوست کُلُفتِ پیر
میدونم اینارو مهم نی برام
باید تو خودت شی خلاص
میدونم تو هم مثل من شدی
دیگه مخت نی جواب
مهم نی برام یعنی بوسه رویِ طنابِ دار
یعنی نمیفهمم خیالی نیست تنهام بزار
مهم نی برام یعنی پُشتِ خالی زانویِ زخم
کسی چه میفهمه از این حالِ داغونه من
من ساختن بلد نیستم بگو چیو خراب کنم
زیادی یاد گرفتم چشمم دید و خراب شدم
من همون قمار بازم که مهم نی باختنم
من خودم زمین خوردم خودم و به خاک زدم
مهم نی برام که کیه پشتم
مثل باد داره میره عمرم
رفتی و میدونستم چیه عقدت ولی
یه روز میفتی گیره عرضه م
میشناسم خودمو رو حرفاش میمونه
میبخشه ولی از زخماش میخونه
همیشه جیبشو شریکِ با اونکه
انگشتِ پاش از کفشاش بیرونه
من و افسردگیم
یادِ بچگیم و سر خوردگیم
میرفت تو پیک های الکل یِه ریز
اون همه پژمردگی
از خودم گله دارم
خیلی رویا به خودم بدهکارم
همه کارامم نصفه کارست
مهم نی برام که بشه یا نه
هر کوفتی اومد جولوم چند پُک زدم
جیبام خالی و پره سم شد رگم
وقتی از آشنا میخورم
چه توقعیِ دیگه از دشنم
نمیرم بیرون چون انگیزه نیست
چون لا این مردم اندیشه نیست
دل نبند برا تو هم تش میشه این
چیه این دنیا که درگیرشیم؟
مهم نی برام یعنی بوسه رویِ طنابِ دار
یعنی نمیفهمم خیالی نیست تنهام بزار
مهم نی برام یعنی پُشتِ خالی زانویِ زخم
کسی چه میفهمه از این حالِ داغونه من
من ساختن بلد نیستم بگو چیو خراب کنم
زیادی یاد گرفتم چشمم دید و خراب شدم
من همون قمار بازم که مهم نی باختنم
من خودم زمین خوردم خودم و به خاک زدم