انقدری داغونم که نمردنم عجیبه
رفتی و گذاشتی یه غم بزرگ روو دلم
کجایی ببینی که همه جمع میشن اینجا
آره اما باز هم داره تو رو خونه کم
از این میسوزم که چرا بیشتر بغلت نکردم
میدونی خیلی چیز ها مونده حسرتش به قلبم
الآن واسه این که بیای تو یه دقیقه توو خوابم
کارم شده فکر کنم من هر شب بهت فقط
میخندیدیم با هم دیگه بدون دلیل
پشتم بودی نمیزاشتی باشم یه خورده غمگین
هر موقع که یه مشکلی پیش میومد
میگفتی حلش میکنیم تو انقدر دلشوره نگیر
یادش بخیر میدادی بهم چپ و راست گیر
دعوا دعوا، قهر و آشتی
من یه دنده الآن میفهمم که تووی دلت
هیچی نبوده و همیشه خوب من رو خواستی
میگفتی بسه نکش، میگفتم بیخیال
همیشه میخواستی بدی بهم یه چیزی یاد
میدونم دیگه نمیتونم ببینمت
اما یادت رو نمیکنه هیچی پاک
فکر نمیکردم که بخوامت انقدر زیاد
هر روز بیشتر میشه سفیدی موم و دلتنگی هام
حاضرم هرچی دارم الآن بدمش بره
تا وقت یه بار دیگه بیای جلوم بخندی باز
بگو الآن بگم با کی حرف هام رو
با همه کله شق بازی هام باز هم داشتی هوام رو
این دنیا بدون تو برام تیره و تاره
چه شب هایی از غم نبودنت پاچیدم تا صبح
آروم نمیکنه حال من رو مورفین و قرص
رفتنت تووی آسمونم خورشید رو کشت
رفتی و اما حواست نبود با خودت
قلب و جونم رو بردی به کل
این غم لعنتی نمیره با الکل پایین
وسط جمع یهو میشم بد قفل گاهی
شاید وانمود کنم ردیفه همه چی
اما تووی دلم خبری نیست از خوشحالی
هنوز هم دردناکه کلی دوریت واسم
کاشکی من میرفتم تو میموندی لااقل
کاشکی میشد کاشکی میشد
نمیشه تحمل این زندگی بی تو
دیدن جای خالیت من رو از پا انداخت
میزنم هرشب تووی تنهاییم حرف با عکس هات
قبول نمیکنه رفتنت رو قلبم
حتی بگذره صد سال هم باز
ندارم این روز ها نیازی به آدم ها
دوست دارم بگیرم یه بیماری لا علاج
که بیام ور دلت بمونم تا ابد پیشت
از این دنیایی که زیادی به ما نساخت
بعد تو فهمیدم که پوچه همه چی
همش باهامی و میبینمت همه جا هی
زنگ میزدی میرسوندم دیر خودم رو بهت
الآن با چشم های خیس باید بیام سر خاکت
حتی یه لحظه هم نمیکنم زمان رو حس
از وقتی رفتی این دلم بدجوری تنها شده
قبلا ها برای خودم بود و از این به بعد
هرچی میکشم و میخورم برای تو عه