یدونه رفت یدونه موند . قلامو یادم بدون رنگ بدون بوم یه کلاژ راهم یدونه رفت یدونه موند بدون حرف بدون زور از بچگی پروو میام تو ناظما شاکی تخس بی آبرو داستانا همه مشت و دیوار ولی واقعی رک و بی بامبول میدونم داش خالی جام توی شهر مست کنیم تش نرسیم خونه شب توی مود بد روی نور کم بگم میرسیم یه روز میدم قول مرد صبح روز بعد روی آسفالت سرکار بگه بریم سریع پاسگاه از اون لاشخور لش تا اون پاسپورت به دست که هلندی داره توی داشبورد یه بگ آشناس با من و داستان رلس کارمام که هست و فاکتور ترس فانتوم شه وصل رو آنبرد مغز از رو طاقچم میشم خاک خورده تر نا برده رنج معطل بودم تیر میزدن سنگر مودم بد نبودش دست فرمونم میزدم بیرون این شهر با من بود تهران و آدماش سرمایم بود یدونه رفت یدونه موند . قلامو يادم بدون رنگ بدون بوم یه کلاژ راهم یدونه رفت یدونه موند بدون حرف بدون زور یدونه میره و یادمم نمیمونه یه روز دیگه که نگاهم به بیرونه یدونه دیگه که بدونه طرفه بازم با یه دیوونه یدونه یدونه میریم ما تا نتونیم دیگه بریم خونه بالاست من بازم سرم فقط میشم بالانس تر با هر نفس اگه دیدی بالاست تش جام هرشب نگو چرا بکن باهام کفش داشم عوض من که حاجی تا داشتم دادم رفت همه میگیرن آوانس صدتا از من نمیگمم همش حق با من بود یه خدایی چون اون بالا سر واقعن هست قفلم شاید درا بازشد یه روز مفت رفت تلاشمون لای سانسور شد چن سال شده همه چیمون پاسپورتمون محرض شده برام میشه جام پر نباشم، خیلی زود شبا شهر زیر دود جز به خودش نی هیچ حسی توم صدتا رفت خب این یکی موند