Dünyaya düştüğüm çukurdan kalkışımdan
Yirmi sene sonra anladım ki dönmem gerek
Anlamıyor musun, ölmem gerek
Kendimi öldüğüm yerde ölmeden bir kez daha görmem gerek
Olmaz olsun öyle keder, aynı katar gibi raydan çık
Aynı çukurdan kalkmıştık ulan hayret be
Bence bizim gibi delilere bayram yok
Yılmıyorum yine de yolu yarıladın be salyangoz
Gökyüzüne baksa kayboluyor insan
Ne zaman göz göze gelsem kahroluyorum ulan insaf
Sana da merhaba kupa kızı
Daha on sekizinde ihtiyar bir papazla anıldın
Defter aralarında kurutulmuş insanlar
Ve parmak aralarında unutulmuş güller
Bir ömür önce kelebektim
Şimdi çiçekler koparıp da sana getiremem
Utançlarımı kaldırımlardan topla
Bir bavulun içine atla karınca
Yanlış olan ne varsa yalnız kalsın
Anlamadıysan da bırak, anladığınla varsın
Gözlerimden sönmekte renkler
Ama görmezden gelmek ölmek demek
Bir ömür önce karıncaydım
Yirmi sene sonra anladım o çukura dönmem gerek
Monachopsis, yok yerim yurdum
Yok benim yok dedim son verin buna
Monachopsis, nerdeyim bilmeden yaşadım
Son verip buna
Monachopsis, yok yerim yurdum
Yok benim yok dedim son verin buna
Monachopsis, nerdeyim bilmeden yaşadım
Son verip buna
Bu ses yankılanan bir feryadın iç çekişleri
Hep kaçtın şans hiç yetinmedin
Öyle kararlı susan kimse dinledim
Öyle heybetli çarptım kapıyı hissedilmedi
Farkındayım hayat bozdum fiyakanı bir hayli
Yorgunum sırtımda sönük sigara izmaritleri
Ardımda kan izleri sığmıyor hayal kırıkları bedenime
Yalnızca bil istedim
Sanırım bu çektiğim en içten hassiktir
Yıllardır yürüyorum istiyorlar kal dimdik, boşver
Nasıl sürdüğünü bilmesen de olur
Hayat işte, üç koltuk dört lastikli
Ya sabır çekil git başımdan sen Aysel değilsin
Bana yazdıramazsın bu ne boktan mizansen
Sahi değişmişsin neredeydin?
Belki uyuyakaldığım o masalların sonlarında gelirdin
Yoksun biliyorum delirdim
Bu kez hükmen yenildim
Akıl sır erdiremedim
Bugün solumdan kalktın sevindin
Yaralarıma bak en güzeli yüzün
Yorulmadın mı gel gidelim desem
Bu kez rüzgar tam ölümden eser
Bu kez rüzgar tam ölümden esen
Monachopsis, yok yerim yurdum
Yok benim yok dedim son verin buna
Monachopsis, nerdeyim bilmeden yaşadım
Son verip buna
Monachopsis, yok yerim yurdum
Yok benim yok dedim son verin buna
Monachopsis, nerdeyim bilmeden yaşadım
Son verip buna
Desene kaybeden baştan başlar
Ben hep doğduğum yerdeyim saçmalık baştan aşağı
Bu semti kahvehanelerinden bilirim
Mızıkçılık yapma intihar et ve baştan başla
Deli damarım tuttu kaçmalıydım gayet emindim
Susmalıydım dudaklarıma ayetler indi
Konuştum, yenilmişlerin en iyi jönüydüm
Zaten ölüm, boktan hayatların vidanjörüydü
Boğ, yalnızlığın çengelli toka lastiğini
Sözlerini unutan bir vokalistim
Kaybetmek kanımda var ama yıkılmaz kalesiydim
O sahtekar bu kumarbazın sinek valesiydi
Ölümlerden ölüm beğen pısırığın
Gülüşleri sahte sakalları sinek ısırığı
Pastoral yazarlar ne anlatır bilmem
Bela mısın nesin yirmi bir yaşımdan sonrasına gülmem
Çünkü bitmez kalbin tadilatları
Demirden bozma hafif kan hafif marmelat tadı
Sanırım bu yüzden hevessizim
Kara bulutları üzerimde ait olmadığım kainatların
Şehri terk etme ayları
Yönünü uçuruma sürmeliydik kara rayların
Nereye bin lirayla? Külüstür impalayla
Allahın selamı üzerinde günah dolu kumbarayla
Monachopsis, yok yerim yurdum
Yok benim yok dedim son verin buna
Monachopsis, nerdeyim bilmeden yaşadım
Son verip buna
Monachopsis, yok yerim yurdum
Yok benim yok dedim son verin buna
Monachopsis, nerdeyim bilmeden yaşadım
Son verip buna